Niet wetende wat precies te verwachten qua tijd bracht ik vanmorgen mijn vrouw naar het ziekenhuis. Over tijdstip waarop we daar moesten zijn wil ik het niet hebben, te meer omdat het ook nog een uur vroeger had gekund. De broeder die de opname bij haar deed wilde geen tijdsbestek noemen daar hij niet precies wist wat ze allemaal zouden tegenkomen. Op dat moment snapte ik dat helemaal. Ik was immers de grote stoere man die alles weg lachte en overal een antwoord op had. Maar nu de tij verstrijkt en ik geen idee heb wat er allemaal in de tussenliggende periode met mijn vrouw is gebeurd, baal ik eigenlijk dat hij geen tijd heeft genoemd. Ik durf niet met mijn werk aan de slag want stel nou dat ze bellen... Ik durf niet even te gaan wandelen, want stel nou dat ze bellen. Ik durf gewoon niets, want ze zouden eens kunnen bellen.
Ik heb de tv maar aangezet in de hoop dat daar iets op is wat ik interessant vind. Maar helaas... Behalve een tsunami waarschuwing naar aanleiding van de aardbeving in Alaska is er helemaal niets interessants voor. Dus staat de tv op CNN zonder dat ik een reden heb om er naar te kijken. Ik volg het nieuws toch wel, want at Amerikaans? Ik begrijp het ook wel zonder dat ik het ondertiteld moet hebben.
Ondertussen wacht ik nog steeds op het telefoontje van het ziekenhuis. Dat telefoontje waarin ze vertellen dat de operatie geslaagd is. Hoe langer het duurt hoe meer die grote stoere man, met zijn gelach en geouwehoer een kleine, in zichzelf, zuur kijkende man wordt. Ik maak mezelf hoe langer hoe banger... En dat terwijl ik tegen haar heb gezegd, dat ze niet in doem scenario moest denken, maar positief.
Nu ja als dat telefoontje dan toch niet komt, ga ik me ook maar even richten op mijn kinderen. Die komen straks ook weer thuis, nog geen nieuws van mama? Papa? Wanneer gaat u naar mama papa? Mag ik mee? Wat eten we? Wanneer komt ze weer thuis? Waarom duurde het zo lang? Allemaal vragen waar ik nu geen antwoord op heb, maar straks als dat telefoontje uit het ziekenhuis is gekomen wel. Nu ja nog steeds niet alle vragen zullen dan kunnen worden beantwoord, maar de meeste wel.
We zouden stamppot eten, maar hoe langer het duurt voor het telefoontje komt, hoe meer ik iets anders wil eten. Iets wat makkelijk is, zodat de jongste twee vanavond mee kunnen naar mama. Mama in het ziekenhuis...Man man man waar zijn we aan begonnen? Ik hoop dat het telefoontje gauw komt want het duurt me nu echt veel te lang... Of zou ik me gewoon teveel zorgen maken en gunnen ze in het ziekenhuis haar ook rust om bij te komen? Geen idee, maar ik heb besloten dat ik mijn telefoon toch wel hoor, en dat ik maar eens iets moet gaan doen.
Eerste ding is klaar... Een nieuwe blog. Wat het tweede gaat worden geen idee? Maar we gaan niet bij de pakken neerzitten, maar nu wat doen want met niets doen en zorgen maken is niemand gebaat.
Ik heb de tv maar aangezet in de hoop dat daar iets op is wat ik interessant vind. Maar helaas... Behalve een tsunami waarschuwing naar aanleiding van de aardbeving in Alaska is er helemaal niets interessants voor. Dus staat de tv op CNN zonder dat ik een reden heb om er naar te kijken. Ik volg het nieuws toch wel, want at Amerikaans? Ik begrijp het ook wel zonder dat ik het ondertiteld moet hebben.
Ondertussen wacht ik nog steeds op het telefoontje van het ziekenhuis. Dat telefoontje waarin ze vertellen dat de operatie geslaagd is. Hoe langer het duurt hoe meer die grote stoere man, met zijn gelach en geouwehoer een kleine, in zichzelf, zuur kijkende man wordt. Ik maak mezelf hoe langer hoe banger... En dat terwijl ik tegen haar heb gezegd, dat ze niet in doem scenario moest denken, maar positief.
Nu ja als dat telefoontje dan toch niet komt, ga ik me ook maar even richten op mijn kinderen. Die komen straks ook weer thuis, nog geen nieuws van mama? Papa? Wanneer gaat u naar mama papa? Mag ik mee? Wat eten we? Wanneer komt ze weer thuis? Waarom duurde het zo lang? Allemaal vragen waar ik nu geen antwoord op heb, maar straks als dat telefoontje uit het ziekenhuis is gekomen wel. Nu ja nog steeds niet alle vragen zullen dan kunnen worden beantwoord, maar de meeste wel.
We zouden stamppot eten, maar hoe langer het duurt voor het telefoontje komt, hoe meer ik iets anders wil eten. Iets wat makkelijk is, zodat de jongste twee vanavond mee kunnen naar mama. Mama in het ziekenhuis...Man man man waar zijn we aan begonnen? Ik hoop dat het telefoontje gauw komt want het duurt me nu echt veel te lang... Of zou ik me gewoon teveel zorgen maken en gunnen ze in het ziekenhuis haar ook rust om bij te komen? Geen idee, maar ik heb besloten dat ik mijn telefoon toch wel hoor, en dat ik maar eens iets moet gaan doen.
Eerste ding is klaar... Een nieuwe blog. Wat het tweede gaat worden geen idee? Maar we gaan niet bij de pakken neerzitten, maar nu wat doen want met niets doen en zorgen maken is niemand gebaat.