Doorgaan naar hoofdcontent

Wachten duurt lang

Niet wetende wat precies te verwachten qua tijd bracht ik vanmorgen mijn vrouw naar het ziekenhuis. Over tijdstip waarop we daar moesten zijn wil ik het niet hebben, te meer omdat het ook nog een uur vroeger had gekund. De broeder die de opname bij haar deed wilde geen tijdsbestek noemen daar hij niet precies wist wat ze allemaal zouden tegenkomen. Op dat moment snapte ik dat  helemaal. Ik was immers de grote stoere man die alles weg lachte en overal een antwoord op had. Maar nu de tij verstrijkt en ik geen idee heb wat er allemaal in de tussenliggende periode met mijn vrouw is gebeurd, baal ik eigenlijk dat hij geen tijd heeft genoemd. Ik durf niet met mijn werk aan de slag want stel nou dat ze bellen... Ik durf niet even te gaan wandelen, want stel nou dat ze bellen. Ik durf gewoon niets, want ze zouden eens kunnen bellen.

Ik heb de tv maar aangezet in de hoop dat daar iets op is wat ik interessant vind. Maar helaas... Behalve een tsunami waarschuwing naar aanleiding van de aardbeving in Alaska is er helemaal niets interessants voor. Dus staat de tv op CNN zonder dat ik een reden heb om er naar te kijken. Ik volg het nieuws toch wel, want at Amerikaans? Ik begrijp het ook wel zonder dat ik het ondertiteld moet hebben.

Ondertussen wacht ik nog steeds op het telefoontje van het ziekenhuis. Dat telefoontje waarin ze vertellen dat de operatie geslaagd is. Hoe langer het duurt hoe meer die grote stoere man, met zijn gelach en geouwehoer een kleine, in zichzelf, zuur kijkende man wordt. Ik maak mezelf hoe langer hoe banger... En dat terwijl ik tegen haar heb gezegd, dat ze niet in doem scenario moest denken, maar positief.

Nu ja als dat telefoontje dan toch niet komt, ga ik me ook maar even richten op mijn kinderen. Die komen straks ook weer thuis, nog geen nieuws van mama? Papa? Wanneer gaat u naar mama papa? Mag ik mee? Wat eten we? Wanneer komt ze weer thuis? Waarom duurde het zo lang? Allemaal vragen waar ik nu geen antwoord op heb, maar straks als dat telefoontje uit het ziekenhuis is gekomen wel. Nu ja nog steeds niet alle vragen zullen dan kunnen worden beantwoord, maar de meeste wel.

We zouden stamppot eten, maar hoe langer het duurt voor het telefoontje komt, hoe meer ik iets anders wil eten. Iets wat makkelijk is, zodat de jongste twee vanavond mee kunnen naar mama. Mama in het ziekenhuis...Man man man waar zijn we aan begonnen? Ik hoop dat het telefoontje gauw komt want het duurt me nu echt veel te lang... Of zou ik me gewoon teveel zorgen maken en gunnen ze in het ziekenhuis haar ook rust om bij te komen? Geen idee, maar ik heb besloten dat ik mijn telefoon toch wel hoor, en dat ik maar eens iets moet gaan doen.

Eerste ding is klaar... Een nieuwe blog. Wat het tweede gaat worden geen idee? Maar we gaan niet bij de pakken neerzitten, maar nu wat doen want met niets doen en zorgen maken is niemand gebaat.

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie