Niet wetende wat precies te verwachten qua tijd bracht ik vanmorgen mijn vrouw naar het ziekenhuis. Over tijdstip waarop we daar moesten zijn wil ik het niet hebben, te meer omdat het ook nog een uur vroeger had gekund. De broeder die de opname bij haar deed wilde geen tijdsbestek noemen daar hij niet precies wist wat ze allemaal zouden tegenkomen. Op dat moment snapte ik dat helemaal. Ik was immers de grote stoere man die alles weg lachte en overal een antwoord op had. Maar nu de tij verstrijkt en ik geen idee heb wat er allemaal in de tussenliggende periode met mijn vrouw is gebeurd, baal ik eigenlijk dat hij geen tijd heeft genoemd. Ik durf niet met mijn werk aan de slag want stel nou dat ze bellen... Ik durf niet even te gaan wandelen, want stel nou dat ze bellen. Ik durf gewoon niets, want ze zouden eens kunnen bellen. Ik heb de tv maar aangezet in de hoop dat daar iets op is wat ik interessant vind. Maar helaas... Behalve een tsunami waarschuwing naar aanleiding van de aardbev