De dagen buiten zijn donker, koud en kil De dagen binnen zijn eenzaam en stil Alleen met m'n verdriet Alleen zodat niemand het ziet Verdriet en pijn Ze kunnen soms heel erg aanwezig zijn Dan ben je koud, eenzaam en alleen Je leven voelt dan als die donkere, zware steen Dan heb je er geen zin meer in Want dan heeft het leven toch geen enkele zin! Waar vindt je dan de kracht om door te gaan? De kracht om samen met iedereen vooraan te staan? Moet je eerst lopen klagen? Eerst bij iedereen om aandacht lopen vragen? Of ken je iemand die je ziet Die je helpt met weemoed en verdriet? Die je uit de put omhoog helpt? Die je stromende tranen stelpt? Ik weet wel zo Iemand Voor de meeste mensen is het niemand Voor mij is het mijn bron van rust Die mijn onrustig geweten altijd sust. Ik ken Hem niet zo goed Omdat ik zo vaak niets van Hem hebben moet Maar Hij is juist nu het lichtend licht Mijn reden dat ik zo vaak dicht Nog altijd is het buiten donker, koud en stil De huiskamer is nog stee