Doorgaan naar hoofdcontent

Sneeuwpop

Ik keek zojuist naar buiten, daar waar het grijs nat, koud en winderig is, en zag daar de laatste rest van een sneeuwpop staan. Een sneeuwpop die gemaakt is door Anneke, maar waar de bal door Ton gerold is van sneeuw die volgens hem niet wilde plakken. Maar waarmee hij wel de tuin kon schoonmaken. Maar deze sneeuwmaan is aan het vergaan, hij is in elkaar gezakt en wordt door de regen steeds kleiner en kleiner, en zal waarschijnlijk aan het einde van de dag niet meer zijn dan een klein hoopje blaadjes en takjes. En we kennen zijn plaats niet meer.

Eigenlijk staat deze sneeuwman ook wel voor hoe het met ons mensen gaat. De sneeuwpop wordt gemaakt van verse sneeuw welke uit de hemel komt. Hoe meer er valt hoe groter de sneeuwpop kan worden. Maar zodra het stopt met sneeuwen moet je het doen met datgene wat er nog ligt. Zo lang de temperatuur laag genoeg is zal de sneeuwpop blijven bestaan, maar zodra de temperatuur omhoog gaat is hem geen lang leven meer beschoren. Hoe groter en hoe dikker, hoe langer de sneeuwpop het uithoudt. Maar op den duur is het gebeurd, dan kent men zijn plaats niet meer.

De mens ze wordt geboren en zal groeien naarmate ze eet en meer eten krijgt aangeboden. Hoe beter de voorzieningen hoe gezonder de mens is en blijft. Hoe minder voorzieningen, hoe minder het gaat met de mens. En op den duur zal hij niet langer in staat zijn te leven en sterft. En naar verloop van de tijd kent men hem niet meer.

Nu gaat de vergelijking niet helemaal op, daar ben ik mij terdege van bewust, maar wel ongeveer. En aan al deze dingen moest ik denken toen ik de ingezakte,  vergrijsde met stokjes aan de zijkant, sneeuwpop van Anneke zag.
En ik werd blij van het feit dat mijn kinderen deze sneeuwpop hadden gemaakt. Nu maar hopen op nog vele dagen met veel meer sneeuw zodat er flink buiten gespeeld kan worden en nog flink gebouwd kan worden aan de toekomst.

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie