Doorgaan naar hoofdcontent

Zelfkennis, zegen of vloek?

Over zelfkennis wordt door de meeste mensen spottend gesproken. Er is ook een groep die het heel knap vindt dat je zelfkennis bezit, maar die is niet zo heel groot. Die groep zal voornamelijk in je vrienden kring zitten. Dat zijn meestal de mensen die daadwerkelijk om je geven en je steunen als je het nodig hebt. Die je aandacht geven als je het niet wilt en die beseffen dat afstand nemen soms ook een gebaar kan zijn. Die andere groep snapt het niet. Die snapt niet dat er momenten kunnen zijn waarop je jezelf in bescherming moet nemen en nee moet zeggen. Die vindt dat je het best rustiger aan kunt doen, maar wel gewoon moet doorgaan.
Begrijp me goed, ik veroordeel niemand want dan zou ik zelf zonder zonde zijn, en van onbesproken gedrag. Maar ik ben geen heilige, dus voor iedereen die dat dacht helaas...

Hoe kom je aan die zelfkennis dan? Hoor ik sommige van de lezers vragen. Wel ik noem het levenswijsheid. Ik heb door schande en schade al zoveel meegemaakt dat ik denk dat ik de kennis bezit om aan te voelen wanneer mijn batterij op begint te raken. En dan nog is er iemand die zegt: "Oh dat verklaart wel waarom je zo en zo reageert" Wat ik eigenlijk dus gewoon doe, tussen jullie en mij gezwegen, is mijzelf leren om op tijd ho!! te zeggen. En dat doe ik door de signalen te accepteren die ik krijg van mijzelf, maar zeker van mijn omgeving. Want ik moet er voor zorgen dat ik in mijn omgeving kan zijn en niet andersom. Eigenlijk een beetje van: "Ja je zegt dat nu wel, maar je bent niet blij"
Soms erg confronterend, soms heel nuttig en soms onaangenaam. Tja zo zit het in elkaar.

Het grote probleem van deze zelfkennis is ook dat je eigen dokter gaat spelen. Dat je jezelf een periode geeft waarin het beter moet gaan, en als die periode is afgelopen je het allemaal wel weer aan kunt. Ja ik erken, dat is bij mij ook het geval... Ja ik neem afstand, maar niet lang genoeg. Ik probeer altijd de mooie dingen op te zoeken en als ik er genoeg heb gevonden denk ik dat ze me er wel door heen trekken. En geef toe wie van jullie doet dat niet? Maar is dat ook altijd zo? Is onze zelfkennis zo goed dat dat elke keer lukt? Ik denk, en weet wel zeker, van niet.

Zelfkennis?! Het brengt ons soms heel ver, en soms ook helemaal nergens. Feit is dat je moet luisteren naar datgene wat je wordt aangereikt en dat je de signalen die er zijn moet herkennen en erkennen dan kom je het verst, en weet je ook precies wanneer de bal niet meer rolt. Mijn zelfkennis is vandaag alweer getest, ik hoop dat die van jou dat ook gauw gaat worden zodat je weer verder kunt.

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie