Over zelfkennis wordt door de meeste mensen spottend gesproken. Er is ook een groep die het heel knap vindt dat je zelfkennis bezit, maar die is niet zo heel groot. Die groep zal voornamelijk in je vrienden kring zitten. Dat zijn meestal de mensen die daadwerkelijk om je geven en je steunen als je het nodig hebt. Die je aandacht geven als je het niet wilt en die beseffen dat afstand nemen soms ook een gebaar kan zijn. Die andere groep snapt het niet. Die snapt niet dat er momenten kunnen zijn waarop je jezelf in bescherming moet nemen en nee moet zeggen. Die vindt dat je het best rustiger aan kunt doen, maar wel gewoon moet doorgaan.
Begrijp me goed, ik veroordeel niemand want dan zou ik zelf zonder zonde zijn, en van onbesproken gedrag. Maar ik ben geen heilige, dus voor iedereen die dat dacht helaas...
Hoe kom je aan die zelfkennis dan? Hoor ik sommige van de lezers vragen. Wel ik noem het levenswijsheid. Ik heb door schande en schade al zoveel meegemaakt dat ik denk dat ik de kennis bezit om aan te voelen wanneer mijn batterij op begint te raken. En dan nog is er iemand die zegt: "Oh dat verklaart wel waarom je zo en zo reageert" Wat ik eigenlijk dus gewoon doe, tussen jullie en mij gezwegen, is mijzelf leren om op tijd ho!! te zeggen. En dat doe ik door de signalen te accepteren die ik krijg van mijzelf, maar zeker van mijn omgeving. Want ik moet er voor zorgen dat ik in mijn omgeving kan zijn en niet andersom. Eigenlijk een beetje van: "Ja je zegt dat nu wel, maar je bent niet blij"
Soms erg confronterend, soms heel nuttig en soms onaangenaam. Tja zo zit het in elkaar.
Het grote probleem van deze zelfkennis is ook dat je eigen dokter gaat spelen. Dat je jezelf een periode geeft waarin het beter moet gaan, en als die periode is afgelopen je het allemaal wel weer aan kunt. Ja ik erken, dat is bij mij ook het geval... Ja ik neem afstand, maar niet lang genoeg. Ik probeer altijd de mooie dingen op te zoeken en als ik er genoeg heb gevonden denk ik dat ze me er wel door heen trekken. En geef toe wie van jullie doet dat niet? Maar is dat ook altijd zo? Is onze zelfkennis zo goed dat dat elke keer lukt? Ik denk, en weet wel zeker, van niet.
Zelfkennis?! Het brengt ons soms heel ver, en soms ook helemaal nergens. Feit is dat je moet luisteren naar datgene wat je wordt aangereikt en dat je de signalen die er zijn moet herkennen en erkennen dan kom je het verst, en weet je ook precies wanneer de bal niet meer rolt. Mijn zelfkennis is vandaag alweer getest, ik hoop dat die van jou dat ook gauw gaat worden zodat je weer verder kunt.
Begrijp me goed, ik veroordeel niemand want dan zou ik zelf zonder zonde zijn, en van onbesproken gedrag. Maar ik ben geen heilige, dus voor iedereen die dat dacht helaas...
Hoe kom je aan die zelfkennis dan? Hoor ik sommige van de lezers vragen. Wel ik noem het levenswijsheid. Ik heb door schande en schade al zoveel meegemaakt dat ik denk dat ik de kennis bezit om aan te voelen wanneer mijn batterij op begint te raken. En dan nog is er iemand die zegt: "Oh dat verklaart wel waarom je zo en zo reageert" Wat ik eigenlijk dus gewoon doe, tussen jullie en mij gezwegen, is mijzelf leren om op tijd ho!! te zeggen. En dat doe ik door de signalen te accepteren die ik krijg van mijzelf, maar zeker van mijn omgeving. Want ik moet er voor zorgen dat ik in mijn omgeving kan zijn en niet andersom. Eigenlijk een beetje van: "Ja je zegt dat nu wel, maar je bent niet blij"
Soms erg confronterend, soms heel nuttig en soms onaangenaam. Tja zo zit het in elkaar.
Het grote probleem van deze zelfkennis is ook dat je eigen dokter gaat spelen. Dat je jezelf een periode geeft waarin het beter moet gaan, en als die periode is afgelopen je het allemaal wel weer aan kunt. Ja ik erken, dat is bij mij ook het geval... Ja ik neem afstand, maar niet lang genoeg. Ik probeer altijd de mooie dingen op te zoeken en als ik er genoeg heb gevonden denk ik dat ze me er wel door heen trekken. En geef toe wie van jullie doet dat niet? Maar is dat ook altijd zo? Is onze zelfkennis zo goed dat dat elke keer lukt? Ik denk, en weet wel zeker, van niet.
Zelfkennis?! Het brengt ons soms heel ver, en soms ook helemaal nergens. Feit is dat je moet luisteren naar datgene wat je wordt aangereikt en dat je de signalen die er zijn moet herkennen en erkennen dan kom je het verst, en weet je ook precies wanneer de bal niet meer rolt. Mijn zelfkennis is vandaag alweer getest, ik hoop dat die van jou dat ook gauw gaat worden zodat je weer verder kunt.