Wat is dat toch met ons mensen dat we zo makkelijk te vergelijken zijn met dingen uit de natuur? Ik ben aan het leiboom snoeien geweest en tijdens dit snoeien moest ik telkens denken aan mijn eigen uitspraak "onkruid roei je niet makkelijk uit" Nu is een leiboom geen onkruid en gaat daar de vergelijking mank, maar ze groeit wel. Je moet elk jaar de boom weer opnieuw snoeien. Elk jaar groeien er weer nieuwe takken op de plaatsen waar je een jaar eerder gesnoeid hebt, en elk jaar knip je ze weer weg om de bomen een zo mooi mogelijk uiterlijk te geven. Elk jaar nadien zie je dat ze weer een beetje mooier geworden zijn, tenminste dat is de bedoeling. Dorre takken knip je er tussen door wel uit en afgebroken takken haal je er ook uit zodat het gewoon mooie bomen blijven. Ze haalt ze er niet uit omdat ze overbodig zijn, je knipt ze omdat je de bomen mooi wilt houden en dat doe je elk jaar weer.
Zo is het ook met ons mensen gesteld. Je valt, bent uit beeld, maar kruipt en krabbelt toch weer omhoog en je valt weer .... Je wilt graag anders maar het gaat niet. Hoe goed je ook je best doet. Het gaat telkens weer fout. Telkens weer is daar een blok, of een boom of wat dan ook en dan val je weer. Of het is weer het bekende puntje van ergernis waar je dacht overheen te zijn die je weer laat struikelen waardoor je weer uit beeld geraakt. Hoe graag je ook wil, maar het gaat telkens weer mis. Telkens weer gebeurd het. Iedere keer kruip je weer omhoog. Iedere keer gebruik je weer de middelen om te groeien.
In de natuur groeit het allemaal door zonlicht, regen, wind en weet ik wat veel meer. Bij ons zijn het de handvatten die je krijgt van mensen om je heen. De dingen die je hebt geleerd van de vorige keren dat je viel. Juist die groei middelen helpen ons omhoog. De ene keer duurt het groeien iets langer dan de vorige keer. Dat is in de natuur ook zo. De ene lente is de andere niet, wat zeg ik? Er is geen jaar gelijk. Dus ook geen seizoen... Dus groeit en bloeit alles soms al heel vroeg en soms heel laat. Daarmee gaan onze problemen de ene keer heel snel voorbij, en de andere keer iets langzamer.
Zoals ik in het begin al schreef, we hebben als mens meer gemeen met de natuur dan we denken, misschien zelfs wel dan we willen. Ik denk dat het een kwestie van willen zien is, maar toch geloof ik dat het een bedoeling heeft. Dat het voor bestemd is dat we om ons heen kijken hoe alles groeit en bloeit, doodgaat en weer opkomt, zonder dat het zich iets aantrekt van wat allemaal gebeurd. Problemen zijn er om te overwinnen en sterker door te worden, om een volgende keer nog mooier te bloeien en te groeien.
Bedenk dus dat ieder probleem overwonnen kan worden en een doel heeft. Dat alles doorgaat ondanks al het snoeien wat we doen.
En wat het onkruid betreft? Het lijkt wel weg, maar komt altijd ergens anders weer op.
Zo is het ook met ons mensen gesteld. Je valt, bent uit beeld, maar kruipt en krabbelt toch weer omhoog en je valt weer .... Je wilt graag anders maar het gaat niet. Hoe goed je ook je best doet. Het gaat telkens weer fout. Telkens weer is daar een blok, of een boom of wat dan ook en dan val je weer. Of het is weer het bekende puntje van ergernis waar je dacht overheen te zijn die je weer laat struikelen waardoor je weer uit beeld geraakt. Hoe graag je ook wil, maar het gaat telkens weer mis. Telkens weer gebeurd het. Iedere keer kruip je weer omhoog. Iedere keer gebruik je weer de middelen om te groeien.
In de natuur groeit het allemaal door zonlicht, regen, wind en weet ik wat veel meer. Bij ons zijn het de handvatten die je krijgt van mensen om je heen. De dingen die je hebt geleerd van de vorige keren dat je viel. Juist die groei middelen helpen ons omhoog. De ene keer duurt het groeien iets langer dan de vorige keer. Dat is in de natuur ook zo. De ene lente is de andere niet, wat zeg ik? Er is geen jaar gelijk. Dus ook geen seizoen... Dus groeit en bloeit alles soms al heel vroeg en soms heel laat. Daarmee gaan onze problemen de ene keer heel snel voorbij, en de andere keer iets langzamer.
Zoals ik in het begin al schreef, we hebben als mens meer gemeen met de natuur dan we denken, misschien zelfs wel dan we willen. Ik denk dat het een kwestie van willen zien is, maar toch geloof ik dat het een bedoeling heeft. Dat het voor bestemd is dat we om ons heen kijken hoe alles groeit en bloeit, doodgaat en weer opkomt, zonder dat het zich iets aantrekt van wat allemaal gebeurd. Problemen zijn er om te overwinnen en sterker door te worden, om een volgende keer nog mooier te bloeien en te groeien.
Bedenk dus dat ieder probleem overwonnen kan worden en een doel heeft. Dat alles doorgaat ondanks al het snoeien wat we doen.
En wat het onkruid betreft? Het lijkt wel weg, maar komt altijd ergens anders weer op.