In het leven krijg je soms dingen te verwerken die niet altijd makkelijk zijn. Soms vallen dingen op hun plaats als je iets hoort. Soms lijk je van buiten dit heel goed te kunnen verwerken, maar van binnen? Pfff daar stormt het. Dit is zo'n moment. Het gedicht wat hier onder staat is niet af... Ik krijg het ook niet af. Misschien is dat wel het meest typerend voor deze collega. Is dat wel datgene wat het meest duidelijk maakt hoe mijn gedachten en gevoelens er deze keer mee om gaan. Ik hoop dat de collega's die dit lezen en jij die mijn vriend bent en dit leest dat kunt begrijpen. Ik snap het even niet... Ik begrijp heel goed dat het leven eindig is, maar ik begrijp niet dat geboden hulp niet aanvaard wordt. En dat dat kan lijden tot het einde van iemands leven. Lees mijn gedachten, lees mijn gevoelens die ik heb...
En toen was je er niet meer,
Kom je echt nooit meer terug.
Eerlijk? Dat doet best zeer.
Kom je echt niet terug?
Nee je komt niet meer werken
Niet meer het team versterken
Je mocht hier niet langer zijn
Je bent eindelijk verlost van alle pijn
Van alle onrecht om je heen
Van alle angsten uit een ver verleen
Van alles wat je tegen zat
Van alles waar je het mee had gehad
Het laatste wat ik deed
Was je een gelukkig nieuwjaar wensen
Juist omdat ik wist hoeveel je leed
We waren immers collega's
Geen idee of je het hebt gelezen
Geen idee of ik een glimlach op je gezicht mocht wezen
Je bent er niet meer,
Eerlijk? Dat doet best zeer!!
Weer blijft ons een leeg bureau,
Weer een lege plek,
Weer een gat geslagen
Weer iets wat we mee zullen dragen
Wij zullen doorgaan
Er ons ook deze keer doorheen slaan
Het zal zijn met vallen en opstaan