Doorgaan naar hoofdcontent

Vriendschapelijkheid

IK heb geen idee wat er allemaal aan de hand is, maar ik merk dat ik de één naar de andere mens in gedachten afzeik, beschimp en bespot. Ik heb sterk de indruk dat ik mijn standaarden een beetje omhoog heb gegooid. Dat ik mensen beoordeel op wat en hoe zij iets doen. NU hoeft dat geen probleem te zijn, maar de houding die je vervolgens hebt naar die mens toe bepaald wel hoe jullie verder gaan. Of beter gezegd hoe ik die mens verder benader...En ik weet nou nog niet helemaal hoe ik daarmee om moet gaan. Nu ja dat merken we dan ook wel weer.
Waar ik wel verschrikkelijk blij van word is het schrijven van deze blog en het zien van de zon. Man wat is dat heerlijk. Zitten in de zon, genieten van een mooi stuk muziek en je dachten gewoon de vrije loop laten gaan. Gewoon schrijven wat er in je op komt en maar genieten van de warmte op je gezicht. Och ik word helemaal week... Is het al voorjaar? Of zomer?

Maar in al mijn enthousiasme vergeet ik mijn koffie helemaal... Dus heb ik net lauwe koffie gedronken... Nu is dat als ik aan het werk ben niet zo erg, des te eerder kan ik weer verder maar toch, die smaak. Het is niet alles. Ik ben nu ook indirect weer terug bij mijn begin. Want de relatie tussen de mensen onderling wordt ook al lauwer. Mensen willen graag op zichzelf wezen, niet teveel meer met anderen optrekken. Niet teveel anderen over de vloer. Nu ben ik nog niet zo oud, maar ik weet wel dat er vroeger bij ons thuis, altijd wel iemand langs kwam om koffie te drinken. Of 's avonds voor een borrel. De verjaardagen werden altijd druk bezocht en waren daarmee ook altijd erg gezellig. Nu is dat minder geworden. De verjaardagen worden niet allemaal meer bezocht, ja opa en oma wel, maar niet meer door vrienden en anderen. Zo heel af en toe dan is er een uitnodiging, en dan wordt de aanvaarding daarvan ook altijd nog uitgesteld ook. Beetje afstand graag, heb ik het idee. Elkaar groeten en zo heel af en toe vragen hoe het gaat? Prima, maar meer niet. Dat komt wel te dichtbij en daar houden we niet meer van.

Eerlijk gezegd? IK ben ook niet meer zo'n mensen mens. Ik ben ook wel van laat mij m'n eigen gang maar gaan dan komt alles vanzelf goed. Terwijl ik aan de andere kant wel direct naar mensen toe ga als het niet goed met de gezondheid gaat. Maar in mijn eigen wereldje? Nee laat mij ook maar alleen. Ik ben dus eigenlijk best wel gelijk aan de mens waar ik zo'n hekel aan krijg heb gekregen. Ik zal er aan moeten werken om dat niet meer te zijn. Dus moet ik beginnen om mensen niet te snel te beoordelen. Ondertussen is de zon bijna bedekt door hoog hangende bewolking en mis ik haar warmte, zou dit een voorteken zijn? Geen idee, maar ik wil het allemaal wel gaan proberen!
En jij als lezer? Dacht en denk jij net als ik? Als dat zo is ga je het mee proberen? Of blijf je liever aan de zijkant staan en laat je de bootjes voorbij varen en vertel je hoe het moet?

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie