Doorgaan naar hoofdcontent

Jong, wie is er niet oud mee geworden?

Het gekke aan schrijver / blogger zijn is dat je nooit precies weet wanneer iets je te binnen schiet. Soms kun je het vasthouden tot je een volledig verhaal hebt en soms moet je het direct op papier zetten. Deze blog is ook zo'n moment. Eigenlijk wilde ik op bed gaan om nog even wat tv te kijken en dan te gaan slapen. Maar onderweg naar boven was het daar, de drang om een blog te gaan maken. Een blog over het feit dat wij vanavond al voor ons tweede kind naar een diploma uitreiking zijn geweest. En terwijl ik na afloop buiten stond te wachten op Ton, Betty en Anneke, kwam ik een oud klasgenoot tegen. Deze maakte de gevleugelde opmerking "wat ben jij oud geworden" . Om vervolgens ver te gaan met: "We zijn natuurlijk allemaal ouder geworden, maar ik moest laatst in de kerk eerst goed kijken wie het was. Ik herkende je er niet van terug" Auw die deed zeer, en nog meer omdat ze het goed probeerde te praten. Nu ben ik inderdaad ouder geworden. Letterlijk en figuurlijk, maar toch nog niet zo oud dat je mijn oud ik niet meer terug ziet in de persoon die ik nu ben. Ja ja ik weet het het een paar (ahum) kilo's zwaarder en een bril, maar das alles....

OP de weg terug werd weer eens duidelijk dat het toch allemaal best wel meevalt. Papa zag eerder dan de rest in de auto om welke ballon het ging die we zagen op de weg terug. Toegegeven dat het Ton was die de ballonnen eerder zag, maar ja ik moest immers ook de auto besturen. En dan is het heerlijk om als jonge papa je hobby te kunnen delen met je kinderen. Je hebt aan een half woord genoeg. Heerlijk is dat echt waar, dat maakte de uitspraak van eerder op de avond weer helemaal goed. Maar al typende kom ik ook tot de conclusie dat Annemiek, want die was het die het zei, eigenlijk toch ook wel gelijk had. Immers, al twee kinderen die een diploma hebben van de middelbare school, het derde kind naar de tweede klas van de middelbare school en zelf het jongste kind gaat al naar groep 6. Dan ben je toch best wel oud inderdaad, of heet dit jong volwassen geworden?

Maar wat is oud eigenlijk? Want als ik terug denk aan de leraren die les gaven op de school waar zowel mijn vrouw als ik op heb gezeten, dan vonden wij die in die periode oud. Terwijl er nog steeds een aantal van toen lesgeeft. Dus waren ze toen oud? Nee, maar in onze ogen wel!! Als je het op die manier benaderd dan word oud zijn wel een relatief begrip. Want sommige van de collega's waar ik nu mee werk of heb gewerkt, daar heeft mijn vader ook al mee gewerkt. Toen waren ze in mijn ogen oud, terwijl ik je nu helemaal niet zo oud vind. Wat is oud? 40jr? 65jr? Of is 80 de leeftijd waarop je oud bent? Volgens mij ben je net zo oud als je je voelt. Is ouderdom niet te vatten in uiterlijk of leeftijd, maar is het een kwestie van gevoel en is het iets geestelijks. Ben ik dus oud? Voor iemand van 4 of 5 jaar wel, maar voor iemand van 65 of 80 jaar niet. Vind ik iemand van 65 jaar oud? Nee eigenlijk niet, maar iemand van 80 daarentegen weer wel. Het is en begrip.

Nogmaals je bent net zo oud als je je voelt, als je op een gegeven ogenblik maar wel de verantwoording neemt die bij je leeftijd past. Voor mij een valkuil zal ik eerlijk bekennen. Ik denk zelfs voor een heleboel mensen. Maar ik oud? Nee en zo wil ik me ook absoluut niet voelen. Ik ga dus voorlopig ook nog maar heerlijk door met dingen doen die ik leuk vind om te doen, zonder me ook maar iets van een leeftijd aan te trekken. Jong! Wie is er niet oud mee geworden?

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie