Doorgaan naar hoofdcontent

Fut en Inspiratieloos

De laatste maanden schreef ik steeds gemiddeld 2 blogs per maand. Deze maand schreef ik er nog maar éém bedacht ik. Eigenlijk is dit dus een gedwongen blog. Die gedwongen blogs van mij zijn meestal niet zo sterk. Die springen te vaak van het ene naar het andere onderwerp, en dat maakt ze moeilijk leesbaar. NIet dat ze slecht zijn, maar gewoon minder leesbaar. Onduidelijk als je zoekt naar wat mijn mening nu is. Ik hoop dat het deze keer, mee gaat vallen.

Vandaag weer begonnen na een weekje verlof. Het opstaan anzich was niet het probleem, maar het vervolg daar had ik de meeste moeite mee. Ik kan niet op de fiets naar het werk gaan, omdat de locker die ik gebruikte weer is vergeven, - ik had hem tijdelijk ingebruik - Dus moest ik met de trein gaan, daar de auto ook geen optie is. Immers die kost bezine en dat krijg ik niet vergoed... De trein dus. Goed nu is de trein ook niet echt een probleem, want daar is altijd wel de gezelligheid met medereiziger René, maar het is de tijd die er mee gemoeid is. Dan valt  het 's morgens nog wel mee, je kunt dan binnen het half uur op het werk zijn, maar 's middags pfffffff Dan moet ik een kwartier van te voren naar de trein lopen, wahten op station 1, vervolgens wachten op station twee. Eenmaal thuis aangekomen ben ik minimaal 45 tot 60 minuten verder. Dat is gewoon 15 tot 30 minuten per dag meer reistijd als met de fiets. De auto laat ik buiten beschouwing, want daar valt niet aan te tippen.

Ik zou nu door moeten gaan met andere moeiten die ik heb, maar ik vind niet dat dat onderdeel van een blog moet zijn. Eigenlijk voelde ik me vandaag als Elsje in de strips...Maar dan niet een klein beetje anders. Ik haat namelijk de maandagen niet. Ik haat het principe dat ik niet zo makkelijk weer in het dagelijkse ritme kan komen. Eigenlijk wil ik fietsen, maar ja... Zojuist uitgelegd dat dat hem voorlopig niet gaat worden. Ik kan best met de auto, maar dat kost me teveel geld. Zo heb ik twee keer het zelfde gezegd maar dan even anders.

Het voordeel van bovenstaande is wel dat je toch iets vind om over te schrijven. Grappige is dat ik nu begin na te denken over deze blog en dan bijna direct dichtklap. Woorden verkeerd begin te typen en halve teksten weer weghaal. Dus moet ik niet moeten nadenken over een blog, maar gewoon beginnen met schrijven en maar zien waar het schip strand. En zo hebben we ook deze blog geschreven, begonnen niet wetende wanneer het einde zou komen. IK merk nu dat het ik aan het einde ben. Misschien komt het omdat ik tussendoor gegeten heb en nu voetbal op de tv heb gezet, maar het wil opeens niet meer. Er is geen inspiratie meer om door te gaan. De koek is dus op! Het bord leeg en het toetje? Heerlijk.

Ik wens u allen nog vele dagen met veel zin en weinig dagen waarop de zin u in de steek laat of beter gezegd: U geen inspiratie heeft om iets te doen.

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie