De laatste maanden schreef ik steeds gemiddeld 2 blogs per maand. Deze maand schreef ik er nog maar éém bedacht ik. Eigenlijk is dit dus een gedwongen blog. Die gedwongen blogs van mij zijn meestal niet zo sterk. Die springen te vaak van het ene naar het andere onderwerp, en dat maakt ze moeilijk leesbaar. NIet dat ze slecht zijn, maar gewoon minder leesbaar. Onduidelijk als je zoekt naar wat mijn mening nu is. Ik hoop dat het deze keer, mee gaat vallen.
Vandaag weer begonnen na een weekje verlof. Het opstaan anzich was niet het probleem, maar het vervolg daar had ik de meeste moeite mee. Ik kan niet op de fiets naar het werk gaan, omdat de locker die ik gebruikte weer is vergeven, - ik had hem tijdelijk ingebruik - Dus moest ik met de trein gaan, daar de auto ook geen optie is. Immers die kost bezine en dat krijg ik niet vergoed... De trein dus. Goed nu is de trein ook niet echt een probleem, want daar is altijd wel de gezelligheid met medereiziger René, maar het is de tijd die er mee gemoeid is. Dan valt het 's morgens nog wel mee, je kunt dan binnen het half uur op het werk zijn, maar 's middags pfffffff Dan moet ik een kwartier van te voren naar de trein lopen, wahten op station 1, vervolgens wachten op station twee. Eenmaal thuis aangekomen ben ik minimaal 45 tot 60 minuten verder. Dat is gewoon 15 tot 30 minuten per dag meer reistijd als met de fiets. De auto laat ik buiten beschouwing, want daar valt niet aan te tippen.
Ik zou nu door moeten gaan met andere moeiten die ik heb, maar ik vind niet dat dat onderdeel van een blog moet zijn. Eigenlijk voelde ik me vandaag als Elsje in de strips...Maar dan niet een klein beetje anders. Ik haat namelijk de maandagen niet. Ik haat het principe dat ik niet zo makkelijk weer in het dagelijkse ritme kan komen. Eigenlijk wil ik fietsen, maar ja... Zojuist uitgelegd dat dat hem voorlopig niet gaat worden. Ik kan best met de auto, maar dat kost me teveel geld. Zo heb ik twee keer het zelfde gezegd maar dan even anders.
Het voordeel van bovenstaande is wel dat je toch iets vind om over te schrijven. Grappige is dat ik nu begin na te denken over deze blog en dan bijna direct dichtklap. Woorden verkeerd begin te typen en halve teksten weer weghaal. Dus moet ik niet moeten nadenken over een blog, maar gewoon beginnen met schrijven en maar zien waar het schip strand. En zo hebben we ook deze blog geschreven, begonnen niet wetende wanneer het einde zou komen. IK merk nu dat het ik aan het einde ben. Misschien komt het omdat ik tussendoor gegeten heb en nu voetbal op de tv heb gezet, maar het wil opeens niet meer. Er is geen inspiratie meer om door te gaan. De koek is dus op! Het bord leeg en het toetje? Heerlijk.
Ik wens u allen nog vele dagen met veel zin en weinig dagen waarop de zin u in de steek laat of beter gezegd: U geen inspiratie heeft om iets te doen.
Vandaag weer begonnen na een weekje verlof. Het opstaan anzich was niet het probleem, maar het vervolg daar had ik de meeste moeite mee. Ik kan niet op de fiets naar het werk gaan, omdat de locker die ik gebruikte weer is vergeven, - ik had hem tijdelijk ingebruik - Dus moest ik met de trein gaan, daar de auto ook geen optie is. Immers die kost bezine en dat krijg ik niet vergoed... De trein dus. Goed nu is de trein ook niet echt een probleem, want daar is altijd wel de gezelligheid met medereiziger René, maar het is de tijd die er mee gemoeid is. Dan valt het 's morgens nog wel mee, je kunt dan binnen het half uur op het werk zijn, maar 's middags pfffffff Dan moet ik een kwartier van te voren naar de trein lopen, wahten op station 1, vervolgens wachten op station twee. Eenmaal thuis aangekomen ben ik minimaal 45 tot 60 minuten verder. Dat is gewoon 15 tot 30 minuten per dag meer reistijd als met de fiets. De auto laat ik buiten beschouwing, want daar valt niet aan te tippen.
Ik zou nu door moeten gaan met andere moeiten die ik heb, maar ik vind niet dat dat onderdeel van een blog moet zijn. Eigenlijk voelde ik me vandaag als Elsje in de strips...Maar dan niet een klein beetje anders. Ik haat namelijk de maandagen niet. Ik haat het principe dat ik niet zo makkelijk weer in het dagelijkse ritme kan komen. Eigenlijk wil ik fietsen, maar ja... Zojuist uitgelegd dat dat hem voorlopig niet gaat worden. Ik kan best met de auto, maar dat kost me teveel geld. Zo heb ik twee keer het zelfde gezegd maar dan even anders.
Het voordeel van bovenstaande is wel dat je toch iets vind om over te schrijven. Grappige is dat ik nu begin na te denken over deze blog en dan bijna direct dichtklap. Woorden verkeerd begin te typen en halve teksten weer weghaal. Dus moet ik niet moeten nadenken over een blog, maar gewoon beginnen met schrijven en maar zien waar het schip strand. En zo hebben we ook deze blog geschreven, begonnen niet wetende wanneer het einde zou komen. IK merk nu dat het ik aan het einde ben. Misschien komt het omdat ik tussendoor gegeten heb en nu voetbal op de tv heb gezet, maar het wil opeens niet meer. Er is geen inspiratie meer om door te gaan. De koek is dus op! Het bord leeg en het toetje? Heerlijk.
Ik wens u allen nog vele dagen met veel zin en weinig dagen waarop de zin u in de steek laat of beter gezegd: U geen inspiratie heeft om iets te doen.