Doorgaan naar hoofdcontent

50

50e
50 keer een blog
50 keer een deel van jezelf opgeschreven
50 tinten grijs
50 is Abraham of Sara zien
50 is een magisch getal

Als je 50 bent heb je heel wat bereikt in het leven, maar wat als je 50 keer wat over jezelf of van jezelf hebt geschreven? Is dat ook magisch? Is dat een deel grijs? Zal deze ook 50 keer gelezen worden?
De 50e is best wel heel speciaal, maar zal ik dat elke keer voelen? Want ik stop echt niet na deze 50. Ik hoop er nog wel 50 te schrijven en/of te dichten. Dan heb ik er honderd, dat is 2 keer 50. Zal ik dan net als nu zover van te voren weten dat ik wil gaan schrijven over de 100e? Of kies ik dan als titel de tweede 50? Geen idee, ik ben al heel blij dat ik deze 50 heb kunnen mogen maken. Al gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ik af en toe ook wel eens ééntje uit de oude doos heb gehaald. Maar die oude doos is de meeste van jullie niet bekend. Ik denk namelijk dat ik de helft van deze 50, dat is 25, geschreven had voor de CHF en daar had geplubliceerd. Het jammere daarvan is dat ik het merendeel van die columns, want zo noemde ik ze toen, niet heb opgeslagen. Ik dat namelijk dat ik dat spelletje (Hattrick) wel tot in het oneindigde zou kunnen volhouden. Maar helaas...Na 1/5 deel van 50 jaar was het genoeg, toen kon ik niet meer. Het werd een sleur om op de zondag de wedstrijden te volgen, op maandag de opstelling voor de woensdag klaar te hebben en op woensdag in te loggen voor een friendly match of bekerwedstrijd. Als je het dan al had gehad had je een probleem want op vrijdag werden de trainingsrselutaten bekend gemaakt en speelde je met je jeugd ook nog wedstrijden. Als je dan ook nog supporter was kon je per dag ook zeker nog eens 50 berichten lezen want anders miste je datgene waar het op het forum over ging...Sleur en verplichting. Zodra dat optreed ben ik het spelletje zat.

Voor mijn gevoel is het zo dat wanneer je 50 word je haar ook grijs mag worden... Maar helaas voor mij en mijn vrouw gaat dat voor ons niet op. Je kunt de grijze haren, meer dan 50, nu al zien in onze haardos. Dus die gedachte heb ik maar los gelaten. Het gekke is ook dat men bij het bereiken van de 50e jaardag spreekt over het Abraham of Sara zien. Daar snap ik ook helemaal niets van. Misschien dat iemand van de lezers hier een antwoord op weet? Wat betreft de 50 tinten grijs? Ik heb ze allemaal, ja ja als man, gelezen. Ik moet zeggen dat ik eigenlijk best wel nieuwsgierig ben geworden naar het nieuwste deel. Binnenkort maar eens op zoek denk ik. Alhoewel? Ik heb het boek al in mijn handen gehad...
50 blogs... Ik ben anders gaan schrijven, als je de eerste blog vergelijkt met deze. Maar wat er precies veranderd is kan ik niet echt benoemen. Wat ik wel weet is dat ik dichterbij mijzelf ben gekomen, dat ik meer over mij ben gaan schrijven, en minder op afstand.

Zo heb ik dus nu het 50e blog ook geschreven. Hier heb ik dus al een hele poos naar uitgekeken. Het uitkijken naar deze 50e blog was spannender en leuker dan het schrijven, al ging het schrijven mij dit keer best goed af. De woorden kwamen als vanzelf en vielen eigenlijk ook in één keer goed op hun plek. Dus nu gaan we maar op naar de 51e.

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie