Mijn columns en gedachten

Ik was van plan om pas weer een blog te schrijven aan het begin van de volgende maand. Nu hoor ik je vragen wanneer is het begin? Tja antwoord is wanneer is het einde? Das makkelijk antwoord je dan, dat is wanneer de laatste dag van de maand is aangebroken. Dat klopt is mijn antwoord. Maar we hebben nog steeds geen idee wanneer aan het begin van de maand is. Welnu laten we daar eens beginnen over na te denken. Want aan het begin kan morgen zijn. Want morgen is het begin van een nieuw jaar en een nieuwe maand, maar op 6 januari is het nog steeds aan het begin van de maand... Wanneer stopt dat dan? IK denk dat het begin van de maand stopt op de 15e. Want na die dag heeft iedereen het altijd over halverwege of einde van de maand. Conclusie is dus dat ik best dit blog had kunnen schrijven ergens in de eerste 14 dagen van het nieuwe jaar. Een nieuw jaar. Een nieuw huis. Ik wilde helemaal niet terug kijken op het afgelopen jaar maar ga het toch een klein beetje doen. Want aan het begin van

Het is nu donker buiten is het nacht Het leven brengt ons niet wat we hebben verwacht We brengen onze eigen gedachten mee Maar gaan ze over pais en vree? Ik ben bang van niet Ze gaan over onrust en verdriet Over moeiten, zorg en pijn Och kon ik maar een een tijdje kijken En mocht het allemaal maar weer anders lijken Dan kon ik vast het leven aan Dan was U onderdeel van mijn bestaan Nu is het allemaal ver bij mij vandaan Het kindje klein Moest echt wel hier op aarde zijn Dat is de reden voor onze Kerst Alleen zien we dat nu even niet Door angst, zorg en verdriet Kindje in de kribbe klein Wil ook weer mijn Heiland zijn Zodat het weer LIcht word in mijn leven Zodat ook ik U liefde kan geven Aan ieder die het nodig is Engelen in het veld Hebben het ons reeds lang geleden verteld Dat in een kribbe in een stal De Heiland lag die ons redden zal Dat kindje klein Zal ook weer mijn Heiland zijn.

Kerst, vrede op aarde en in mensen welbehagen. Pfff nou bij ons even niet geloof ik. Man wat brengt die verhuizing een hoop ellende mee zeg. Ik dacht dat het allemaal wel een beetje mee zou vallen. Ja wel dozen en dergelijk in de kamer en op de slaapkamers, maar verder ach... Beetje verven hier, beetje verven daar. Offerte hiervoor opvragen en daarvoor en dan dan ging het allemaal goed komen op de dag dat we gepland hebben om alles over te zetten... Nou wat een leugen zeg. Het is stress moment hier en stress moment daar. Het is bijna ruzie met elkaar als het gaat over de financiën, en ga zo maar door. Ja ja vrede op aarde en in mensen wel behagen... Gelukkig weet mijn vrouw een beetje hoe ik in elkaar steek, en weten de kinderen dat ook. Gelukkig weet ik ook zelf hoe ik in elkaar steek dus het gaat wel goed komen, maar ik heb er toch een hoop ellende van. En het is niet dat ik niet wil, maar gewoon dat ik niet snap en niet kan plaatsen. Gewoon een te simpele jongen die te moeilijke d

Ik heb geen idee hoe het komt maar ik heb weer verschrikkelijk veel zin in het schrijven van een column, maar zie er ook weer verschrikkelijk tegen op. Want waar zal ik over schrijven? Dat is telkens weer zo'n cliché opmerking om m'n blog mee te openen. Wat zal ik doen? Zal ik m'n licht laten schijnen over de Amerikaanse verkiezingen? Of zal ik het gaan hebben over de hoeveelheid vermiste mensen er momenteel dood terug gevonden wordt? Als ik het aan sommige Amerikanen voor zou leggen denk ik dat ze direct een link gaan leggen tussen de president elect en deze dingen. Want er komen immers alleen maar slechte dingen van deze man? Een andere groep Amerikanen is juist blij dat hij aan de aankomende president is. Want dan mogen ze tenminste vrij zeggen wat ze willen. Dat mocht en mag hij immers ook? En vrouwen en buitenlanders zijn immers aangeschoten wild... Maar daar wil het helemaal niet over hebben. Want dat is zulk raar volk en zulk een rare discussie. Man alleen de gedacht

Oh land de wanhoop nabij Wanneer veranderd gij? Zoekt gij niet de juiste weg? Nu krijgt gij wat gij wilt Ik hoop dat het uwen honger stilt Maar vrees met angst en beven Dat gij verkeerd uw stem hebt gegeven! Anders moest het gaan Ver ver bij die donkere man vandaan Maar nu? Waar staat u nu? Verdeeldheid is er gekomen Mensen onderling zijn het niet meer eens De straat op is nu het pleidooi Oh oh was en is die verandering toch mooi Er is toch hoop? Er groeit een nieuwe loot Aan de stronk waarmee het ooit begon Er is dus weer een lichtje aan de horizon Er komt een nieuwe dag, een nieuw begin Dat geeft het leven toch weer zin? Gaat rustig voort, en leef uw leven zoals het hoort. Neem elkaar zoals u bent Ieder met de gebreken zoals u ze kent Kom nader en geniet, Al wat het leven u bied Ach verandering zo klein Wat is het toch fijn, om als mensen vriendelijk te zijn Ach verandering zo groot, Genood ik maar van alles wat u mij bood Dan zou het zijn- Al was e

Wanneer je het niet meer ziet zitten, Je liever in je bed blijft om te pitten, Alles donker en duister is Dan is er echt iets mis. Maar waar moet je dan heen? Als het leven je niets meer zegt, Je tegen alles en iedereen vecht, Als het nooit meer licht wil zijn, De nacht verlichting geeft van pijn, Waar moet je dan heen? Als de belangstelling hebt voor de trein, Zodat je overal af kunt zijn. Als je denkt dat een boom een oplossing biedt Verlichting van al je vedriet Waar moet je dan heen? Als je de keuze hebt gemaakt, Het verzet hebt gestaakt, Afscheid hebt genomen, Vertel je dat je einde is gekomen? Waar moet je dan heen? Zoek je dan je echtgenoot? Zoek je dan je collega's? Zoek je dan je vrienden? Zoek je dan een geloof? Of zoek je niets? En ga je gewoon? Er is een gat, een lege plek. Er zit niemand meer op die vaste stek! Nooit meer goedemorgen, Nooit meer luisteren naar je zorgen. Je hebt gekozen voor de dood Afscheid genomen van je nood Wij

Wat moet ik schrijven? Waarover moet ik schrijven? Het vaste dilemma als ik weer tegen een blog aanzit? Want het is weer een nieuwe maand en tot op heden is het telkens zo geweest dat ik aan het begin van de maand en bijna aan het einde, uitzonderingen daar gelaten, een blog schreef. Meestal had ik ook wel een onderwerp waarover ik wilde schrijven, echter nu een keertje echt niet. Misschien komt het wel omdat ik niet meer op de fiets zit, waardoor ik minder inspiratie heb. Misschien ook niet. Wat ik wel merk is dat nu ik minder fiets de drang om de fiets uit te schuur te halen ook minder is. Ik kan mijn drive om bij mooi weer de fiets uit de schuur te halen niet echt vinden. Ook die is weg. Ik denk echter dat deze best weer terug komt als ik gewoon weer ga fietsten. Hoe vaker ik namelijk op de fiets zit, hoe leuker het is, en hoe meer zin ik krijg om bij mooi weer te gaan fietsen. Want dat ik wel de andere kant, ik ben een mooi weer fietser. Als het miezert en waait dan krijg je mij ni

NU ik elke woensdag thuis werk en de laatste weken ook op woensdag op de fiets heb gezeten heb ik vandaag het idee dat ik iets mis. Ik heb nog niet op de fiets gezeten, dus dat mis ik sowieso, maar er is iets anders wat ik mis. Ik kan er de vinger niet opleggen maar ik vind het wel vervelend, en heb ook geen idee wat ik er aan doen kan dat het gemis voorbij gaat. Misschien komt het ook wel omdat ik verkouden ben geworden, waardoor alles ook net een beetje anders is. Of komt het door het weer, wat best wel mooi is maar ook een beetje onbestendig. Ik weet het niet.... Zo'n anderhalf jaar geleden ben ik gestopt met het spelletje hattrick. Ik was er na 10jr wel even klaar mee. Ik was toentertijd al een paar jaar geen supporter meer, en was er echt zat van. De drang om elke zondag weer te kijken naar de wedstrijden en doordeweeks ook heel gespannen te kijken naar de resultaten van de doordeweekse wedstrijden en dan op vrijdag hopen dat je een goede training had... Het was klaar. Afgel

Toen God liefde zond, Kwam er ook een teken van Zijn verbond Soms een teken klein, Bijvoorbeeld dat ik er voor jou mag zijn Maar soms zijn het pareltjes die stralen, Die hele mooie dingen verhalen. Vanaf vandaag, Staan ook jullie in de haag, Gaan jullie mee in de rij, Op naar Jezus vrolijk en blij Papa en mama stond aan het doopvond, Zeiden amen met hart en mond, Op de Liefde die ze zond. Ze zijn er nu voor jullie klein, Maar ook als jullie groter zullen zijn. Vanaf vandaag Staan ook jullie in de haag, Gaan jullie mee in de rij Op naar Jezus vrolijk en blij Nu schrijf ik dit gedicht En zie hen gezicht Het straalt en kijkt blij Ik ben van Jezus zeggen zij. Nu draag ik ze op Heer, In uw Liefde meer en meer.

Ongelofelijk hoeveel troep je in de loop de tijd in je huis verzameld en tentoonstelt. Daar kom je eigenlijk pas achter als er iemand in het huis doodgaat, sorry maar het is gewoon zo, of wanneer je zoals wij gaat verhuizen. Nu hoeft die troep helemaal niet weg of zo, maar het moet ten tijde van het maken van foto's en bezichtigingen wel uit je huis verdwenen zijn. Wat je er na die tijd mee doet, moet je allemaal zelf weten, als het maar weg is wanneer het weg moet zijn. Ik wil het graag met iets vergelijken, maar waarmee? Werk? Of vriendschappen? Of facebook? Ik denk de vergelijking met facebook wel op gaat. Want daar begin je ook alleen. Vervolgens nodig je de eerste mensen uit, meestal de vrienden ut de eerste lijn. Dan is het een tijdje rustig, je hoeft immers alleen maar om je eigen status te denken, en daarnaast zie alleen een klein beetje van de vrienden... Maar na een paar weken komen de verzoeken om vriendschap uit de tweede lijn. Je gaat zelf op zoek naar voormalig k

Geen idee wat er allemaal aan de hand is, maar de concentratie is bagger. De wil om dingen te doen is bagger, en daar erger ik me aan. Door dat ik me zo aan mezelf erger ga ik dingen anders doen dan dat ik zou moeten doen en dat levert vervolgens dan ook weer problemen op. Nu weer zoiets ik wil dit blog schrijven, maar het gaat niet zoals ik wil. Ergernis!! Typefouten, tekst die niet is wat ik graag wil. Dus maar weer backspace gebruikt, hoofdletter op een plaats waar ik het niet wil, dus maar weer corrigeren. En zo gaat het de hele tijd, en dat alleen maar omdat ik niet lekker meer in m'n vel zit. Terwijl de dag vandaag redelijk normaal begon, de dingen in huis ook goed liepen. Ik (grrrr weer een hoofdletter) m'n nieuwe fietscomputer, helaas nog zonder gps, mocht krijgen en installeren. Onze oudste dochter mij verbaast deed staan!! Je zou dus zeggen, niets aan het handje. Maar helaas wel dus. Weet je het is gewoon te onrustig geworden omdat ik geen invloed meer kan uitoefen

De natuur Ik geniet ervan elk uur Zeker als ik foto's maken kan Van de dingen om mij heen Kan soms genieten van een mier op een steen Soms een mooie bij Een andere keer maakt een vlinder me blij Nu is het de wind Waar ik de rust door vind Morgen de blauwe lucht, Met zon en warmte waarvan ik zucht, Dan is er weer een mooie plant, Of een klein gedichtje in het zand. Wat ik ook bedenk Het is alles Gods geschenk, Voor mij voor jou, En iedereen waar ik van hou. Geniet van het zingen van de vogels, Van de koeien in de wei, En bedenk ik hoor er bij. Wees blij met elke dag Die je hier op aarde leven mag. Een wolk drijft hoog voorbij Bedankt dat U zorgt voor mij. Natuur Een uur Je brengt het er zo maar door Je komt tot rust, en daar doe je het voor. Moe maar voldaan Mag ik rustig slapen gaan Morgen weer een dag, Die ik in de natuur doorbrengen mag.

Het gekke aan schrijver / blogger zijn is dat je nooit precies weet wanneer iets je te binnen schiet. Soms kun je het vasthouden tot je een volledig verhaal hebt en soms moet je het direct op papier zetten. Deze blog is ook zo'n moment. Eigenlijk wilde ik op bed gaan om nog even wat tv te kijken en dan te gaan slapen. Maar onderweg naar boven was het daar, de drang om een blog te gaan maken. Een blog over het feit dat wij vanavond al voor ons tweede kind naar een diploma uitreiking zijn geweest. En terwijl ik na afloop buiten stond te wachten op Ton, Betty en Anneke, kwam ik een oud klasgenoot tegen. Deze maakte de gevleugelde opmerking "wat ben jij oud geworden" . Om vervolgens ver te gaan met: "We zijn natuurlijk allemaal ouder geworden, maar ik moest laatst in de kerk eerst goed kijken wie het was. Ik herkende je er niet van terug" Auw die deed zeer, en nog meer omdat ze het goed probeerde te praten. Nu ben ik inderdaad ouder geworden. Letterlijk en figuurlij

De laatste maanden schreef ik steeds gemiddeld 2 blogs per maand. Deze maand schreef ik er nog maar éém bedacht ik. Eigenlijk is dit dus een gedwongen blog. Die gedwongen blogs van mij zijn meestal niet zo sterk. Die springen te vaak van het ene naar het andere onderwerp, en dat maakt ze moeilijk leesbaar. NIet dat ze slecht zijn, maar gewoon minder leesbaar. Onduidelijk als je zoekt naar wat mijn mening nu is. Ik hoop dat het deze keer, mee gaat vallen. Vandaag weer begonnen na een weekje verlof. Het opstaan anzich was niet het probleem, maar het vervolg daar had ik de meeste moeite mee. Ik kan niet op de fiets naar het werk gaan, omdat de locker die ik gebruikte weer is vergeven, - ik had hem tijdelijk ingebruik - Dus moest ik met de trein gaan, daar de auto ook geen optie is. Immers die kost bezine en dat krijg ik niet vergoed... De trein dus. Goed nu is de trein ook niet echt een probleem, want daar is altijd wel de gezelligheid met medereiziger René, maar het is de tijd die er m

Weer een dag voorbij Weer een week later De dagen vliegen zo maar om En niemand weet waarom Waarom gaat het toch zo snel Waarom vliegt de tijd Waarom is dat zo'n strijd Waarom gaat het zo? Is er niets dat ik er aan kan doen? Niets waardoor het langzamer gaat? Niemand die het antwoord heeft Tenminste, niet die nu nog leeft. Ik denk dat je het moet leven Laten gaan en beleven De tijd, laat het gaan Het is onderdeel van ons bestaan Dus uren maanden dagen jaren Ze vliegen als een schaduw heen. Maar wij? Gaan rustig door, En geven alles aan de toekomst door. Ach tijd? Kom raad!!

Nu je ja hebt gezegd,  Begint het belijden pas echt.  Je koos voor de kerk,  Dat is in deze tijd erg sterk.  Je wilt je onderscheiden,  Je conformeren aan Jezus lijden.  Dat zal niet makkelijk zijn,  En zal je kosten soms erg veel pijn.  Maar na een korte tijd van lijden,  Zal Christus je bevrijden.  Dan zul je weten,  Hoe het is een kind van Christus te heten. Nu mag je verder gaan, Samen met Jezus in het leven staan. Heer ik bid U wees hen nabij, Sta hun verdere leven hen terzij!

50e 50 keer een blog 50 keer een deel van jezelf opgeschreven 50 tinten grijs 50 is Abraham of Sara zien 50 is een magisch getal Als je 50 bent heb je heel wat bereikt in het leven, maar wat als je 50 keer wat over jezelf of van jezelf hebt geschreven? Is dat ook magisch? Is dat een deel grijs? Zal deze ook 50 keer gelezen worden? De 50e is best wel heel speciaal, maar zal ik dat elke keer voelen? Want ik stop echt niet na deze 50. Ik hoop er nog wel 50 te schrijven en/of te dichten. Dan heb ik er honderd, dat is 2 keer 50. Zal ik dan net als nu zover van te voren weten dat ik wil gaan schrijven over de 100e? Of kies ik dan als titel de tweede 50? Geen idee, ik ben al heel blij dat ik deze 50 heb kunnen mogen maken. Al gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ik af en toe ook wel eens ééntje uit de oude doos heb gehaald. Maar die oude doos is de meeste van jullie niet bekend. Ik denk namelijk dat ik de helft van deze 50, dat is 25, geschreven had voor de CHF en daar had geplubli

Ik wil schrijven, schrijven over de dingen die gebeuren in de wereld, maar ik krijg het niet op papier. Ik wil jullie vertellen dat het goed met me gaat, maar ik kan het niet duidelijk op papier zetten. Ik heb geen idee hoe ik het moet brengen zonder dat het geforceerd lijkt. Ik kan het niet. Ik wil zo graag maar kan het niet. Hoe kan ik schrijven, Zonder ongewoon te blijven? Hoe kan ik duidelijk overkomen, Zonder dat vervelende gevoelens blijven komen? Is iets waardoor ik me beter voel, Iets waardoor het schrijven beter gaat? Of blijven negatieve gevoelens komen? En beland in weer in die diepe put? Al schrijvend bedenk ik me dat er iets moet zijn dat me uit deze negatieve spiraal brengt. Op de televisie speelt sister-act, en ze zijn toe aan het moment dat er voor het eerst goed gezongen wordt in de kerk. En ik heb zo waar weer een glimlach op m'n gezicht. Ik dat dat de muziek het juiste medicijn is. En dat gevoel heb ik wel vaker gehad. Dat de muziek me er bovenop hel

Het grote probleem is dat ik al weken weet waarover ik wil schrijven als ik toe ben aan mijn 50e blog. Het is bijna zover maar nog niet! Dus moet ik iets anders bedenken, of beter hopen dat zich een ander onderwerp aandient. Nu is het zo dat ik volgens mij onderwerpen genoeg heb om over te schrijven, maar niet alles is geschikt om hier neer te zetten. Je hebt ook je beperkingen als je blogt, men mag als van je weten maar ook weer niet. Je mag alles schrijven maar ook weer niet. Want er zijn bepaalde dingen waarover je gewoon niet schrijft. Bijvoorbeeld rechtstreeks over collega's, of over het werk. Dat ligt gevoelig en daar moet je je vingers niet aan willen branden. Nu ben ik de week voor het schrijven van deze blog ziek geweest. Zaterdagavond begon het. Tijdens het drinken van mijn biertje werd ik gewoon niet lekker, de maag wilde niet en het lichaam was ook gewoon bleeeeeh. Dus geen halve liter leeggemaakt en vervolgens maar op bed gegaan,  man dan begint de echte ellende...Sl

Al kijkend naar de "the Passion" besef ik mij opeens dat de nummers die gezongen worden dit jaar eigenlijk niet mee kan zingen. Voorgaande jaren was dat geen probleem, maar zag ik het ook pas achteraf. Had ik op deze avond koor...Maar dat is niet meer. Ik zing tegenwoordig op woensdag, ik vind dat geweldig. Ondanks onze "aparte" dirigent, maar daar gaat nu niet om. Het ging over het feit dat ik niet mee kan zingen met "the Passion". Eigenlijk vind ik dat best wel jammer, want juist dat maakte het verhaal van deze tijd en zette het in deze tijd. Natuurlijk het is apart om een verhaal van bijna 2000 jaar geleden na te spelen, maar het heeft iets. We zijn ondertussen weer een paar liedjes verder maar nog steeds zing ik niet mee. Ik ken het verhaal, ik hoor het mijn hele leven al, maar dit jaar is het anders. Zou dat alleen komen van de nummers? Of zou het ook mee spelen in mijn achterhoofd dat er een aantal van die gekken uit "geloofsovertuiging" an

Vakantie in aantocht. Laatste dagen op school en op het werk. Moeders die gestresst door het huis heen gaat want dit moet nog gauw even schoon dat moet nog gauw even schoon... En iedereen verzucht, was het alvast maar vakantie. En als dan de dag aanbreekt voor dat de vakantie daadwerkelijk begint is iedereen er klaar mee. Prikkelbaar, vermoeid, niet van plan om ook nog maar iets te doen.Moeders pakt de tassen in en de kids ieder hun eigen spulletjes om te spelen. Vaders begint nu alvast te mopperen hoe hij dit toch allemaal in de auto kwijt moet en zo kabbelt het onrustig en druk verder tot het moment dat iedereen slaapt. En dan?! Breekt de dag daadwerkelijke dag van de het op vakantie gaan aan. Alleen het inpakken van de auto en het rijden naar de vakantie bestemming levert nog wat stress momentjes op en dan is iedereen opeens alles vergeten. Bestaat er geen stress meer, mag en kan alees en maakt het niet meer uit of er om half zes of zes uur gegeten wordt, hoief je niet meer perse vr

Terwijl ik dit aan het schrijven ben speelt "toy hunter" op de tv, en ben ik verschrikkelijk jaloers. Jaloers omdat ik eigenlijk best wel dat gene wil doen wat hij doet. Namelijk speelgoed bekijken, aankopen en vervolgens met wist verkopen. Allerlei zeldzame speelgoed in handen hebben, er wat over kunnen vertellen en dan ook nog goedkoop aankopen en met winst verkopen ook!! Man man ik ben echt jaloers! Maar aan de andere kant als ik nu kijk naar alles wat wij hebben, en wat we in voorraad hebben dan mag ik niet klagen. Ik bedoel dit, toen ik zojuist de koelkast opende zat deze vol. Ik liep toen de nieuw gekochte koffiemachine, en dan hebben we nog niette klagen. Alles wat we willen doen kan, de kinderen lijden geen gebrek en we hebben een dak boven ons hoofd. Rijden vanwege werk allebei in onze eigen auto en zijn op dit moment gezond. Wat wil een mens nog meer? Speelgoed aan en verkopen? Of is het een kwestie van geld?  Is het het geld wat het genereerd waardoor ik het

Als je geestelijk fit bent dan is dat in de meeste opzichten heel erg fijn Dan hoeft er niets te klagen zijn Zeker niet als je verder over je lichaam geen pijnen kent Maar als je geestelijk niet mee komt? Alles afstompt? Niet accepteert dat je gebreken hebt? Wat moet je dan? Waar ga je heen? Is er überhaupt iemand waar je heen kan? Of wanneer je lichaam zegt ik ben niet okay Ik ga nog maar een paar jaartjes mee, Wat doe je dan? Geestelijk ben je wel goed, Maar het is het lichaam dat niet meer meedoet. Wat moet je dan? Kiezen voor de dood? Kiezen om door te gaan? Dat is een worsteling, Af en toe een klein beetje jou en mijn ding Soms komt het onbewust voorbij Dan gaat het over jou en mij. Weet je? Ik hoop dat ik dan één paar voetstappen zie Wanneer ik achterom kijk, en het spoor zie in het strand Want dan weet ik zeker dat ik geborgen en gedragen ben. Ben ik heel blij dat ik Jezus ken! En jij? Denk jij ook zo? Niet? Is niet erg, ik hoop dat je de krachten v

Vandaag een blog welke ik leen uit het boek "het geluk van de sprinkhaan"  Lees, geniet en bedenk wat er voor jou uit te halen is! Anneke en ik hebben er van genoten toen wij het lazen. Anneke dat er best een les uit te leren was, dus heb ik het nogmaals gelezen en bedacht dat het inderdaad zo is. De kraai bleef in de deuropening van de winkel van de sprinkhaan staan, gluurde om zich heen en zei: ‘Verkoop je ook achterdocht?’ Maar voor de sprinkhaan had kunnen antwoorden ging hij verder: ‘Nee natuurlijk. In elk geval niet aan mij. “Nee, kraai, het spijt me, dat heb ik toevallig niet in voorraad. Als je morgen terugkomt...” en als ik morgen terugkom verkoop je mij achterdocht, netjes ingepakt, maar als ik het uitpak is het geen achterdocht, maar zijn het een paar simpele genoegens en ga ik tevreden je winkel uit, loop dansend weg, terwijl ik om achterdocht vroeg, hoor je mij, achterdocht! nee, je hoort mij natuurlijk niet, je hebt toevallig je verkeerde oren aan, je dacht

Meestal heb ik er een verschrikkelijke hekel aan om een blog te beginnen, omdat ik geen heb waar ik over moet schrijven. Nu heb ik vandaag weer  genoeg beleefd, maar het is niet netjes om over de ruggen van andere mensen een verhaal te schrijven. Dus moet ik iets anders verzinnen. Ik zou een referaat kunnen gaan houden over weet ik veel? Je kunt en mag zoveel zeggen op zo'n blog, ik bedoel iedereen die het leest kan en mag er een mening over hebben. Vaak leveren al die meningen dat genoeg stof op voor een nieuwe blog, waardoor je meer dan één blog per maand schrijft. Want dat is toch wel het streven, minimaal een blog per maand. Liever meer natuurlijk, maar het minimum is gewoon één.  Ik ben in de afgelopen periode er achtergekomen dat het niet hebben van de facebook app op je telefoon een hoop rust bied. Ik krijg nog wel sommige meldingen binnen van facebook, maar dat zijn meldingen die via chrome binnenkomen. De frequentie hiervan is zo laag dat het gewoon weg rustig is. Hierd

Ik wil schrijven Ik wil dichten Ik wil rust in mijn gedachten Ik wil mij kunnen laten gaan Ik wil geen last hebben van jou Zo dat is er uit, niet het volmaakte begin van een blog, maar even goed een begin. En het zegt ook voldoende over mijn gedachten en gevoelens.Ik weet niet of ik dit allemaal wel kan opschrijven en delen met jullie trouwe lezers. Want ik zit een beetje naar in mijn vel. Ik voel me thuis niet lekker en op het werk erger ik me dood aan bepaalde collega's. Alles met elkaar zit i in een moeilijk parket, en heb ik even geen idee hoe ik hier uit moet gaan komen. Misschien werkt het schrijven van deze blog weer een beetje mee. Misschien ontstaat er gaandeweg dit schrijven een gedicht waardoor er weer een beetje lucht komt. Ik weet het niet we gaan het allemaal wel meemaken. Wat ik wel weet is dat ik mijzelf gelukkig mag prijzen met twee moeders. En nee dat is geen stel. Beide zijn zo goed op de hoogte van mij dat ze aan een half woord genoeg hebben om te weten wa