Ik moest er uit. Het was te warm, er waren teveel mensen geweest en nog aanwezig we aten voor mij te laat...Het was gewoon teveel van het goeie. Dus toen het eten klaar was, heb ik m'n jas aan gedaan en ben gaan wandelen. Wandelen zonder vooraf geplande route. Gewoon even wandelen om de kop op te schonen, om weer mezelf te worden.
Als lopende in de mist en in de avond donkerte raakte het koppie al verder en leeg en dat was een heerlijk gevoel. Een gevoel van innerlijke rust daalde over mij neer. Naar mate de tocht langer duurde en ik ik af en toe met mijn voeten door de op de grondliggende bladeren schopte, bedacht ik mij dat het vandaag Allerheiligen is. De dag dat we eigenlijk stil zouden moeten staan bij hen die ons zijn ontvallen. Zij die er niet meer zijn, althans in hier in deze wereld. Ik ben mij toen gaan af vragen als ik tijdens deze wandeling de hele tijd had mogen nadenken wie ik het meeste zou missen. Of voor wie ik vanavond een kaars aan zou steken, wie zouden dat dan zijn? Ik heb hier best wel lang over nagedacht, en pas toen ik de klok van de kerk hoorde slaan was ik er uit.
Ik zou vanavond stil hebben gestaan bij oma en bij Edwin, en bij broeder Wiersum. Bij de laatste omdat ik in deze periode hem op de woensdag regelmatig over de vloer heb gehad, meestal op woensdagavond. Dan had ik mij net lekker geïnstalleerd voor de tv om naar een voetbalwedstrijd of iets anders te kijken en dan ging de bel om kwart voor negen. "Ik dacht, dr brand nog licht en ik kwam toch net uit Allegunda..." Wiersum. Hij kwam voor zijn praatje en voor een kopje koffie, en om te horen of er in huize Kruiger iets veranderd was. In het begin had ik niets met de man, maar hoe langer hij kwam hoe mooier de avonden en de gesprekken. Ja ik mis de man.
Bij Edwin zou stil staan omdat hij veel te vroeg is overleden. Veel te kort nadat ik hem heb leren kennen. En ja in onze kringen wordt er gauw gezegd, dan was het zijn tijd. Maar daar hoef ik het toch niet altijd mee eens te zijn? Of wel? Ik had wat met hem. Ik kan het niet uitleggen, maar hij bracht het beste in me naar boven, maar tegelijk ook heel erg slechte dingen. Die laatste gaf hij dan vervolgens weer van aan, "Als je het nou zo had opgelost, was het dan ook zo moeilijk geweest?" Edwin de rustheid zelve. Waarom moest je nou zo nodig door dat rode fietslicht gaan? Waarom kon je niet gewoon wachten net als de rest? Ja ik brand ook voor jou een kaars.
Als laatste wil ik spreken over oma. Oma ons rustpunt in de familie, onze pater familias. Onze steun en toeverlaat in alles wat wij ook deden. Oma waar je binnen kwam haar begroete, en vervolgens heerlijk in stilte in de kamer kon zitten. Oma die zo heerlijk droog uit de hoek kon komen tijdens voetbalwedstrijden. Maar ook oma die je het vuur zo na aan de schenen kon leggen dat je je echt schuldig voelde over de dingen die je had gedaan. Die het lang niet altijd eens was met de keuzes die we hadden gemaakt en die we maakten. Oma waar in haar ziekte nooit een overtogen woord van gehoord is door mij. Oma je foto hangt in de lijst bij de trap opgang. Zodat ik je altijd zie als ik de trap op en af loop, en elke keer weer krijg ik een glimlach. Oma bedankt voor alle wijze lessen en mooie momenten, gewoon bedankt voor alles!
Weet u beste lezer, bovenstaande is gegrepen uit mijn persoonlijke herinneringen aan deze drie mensen. Ik nodig u als lezer dan ook uit om na het lezen van dit blog eens bij uzelf te rade te gaan wie u mist en hier eens bij stil te staan. Het heeft mij erg geholpen dat ik buiten geweest ben. Misschien is het voor u en uw gezondheid ook goed om te doen, misschien kan het niet. Sta in ieder geval even stil bij hen, opdat ze niet vergeten worden. Ga voor de glimlach op uw gezicht als u hen denkt.
https://www.youtube.com/watch?v=rHt_9CN92pU
Als lopende in de mist en in de avond donkerte raakte het koppie al verder en leeg en dat was een heerlijk gevoel. Een gevoel van innerlijke rust daalde over mij neer. Naar mate de tocht langer duurde en ik ik af en toe met mijn voeten door de op de grondliggende bladeren schopte, bedacht ik mij dat het vandaag Allerheiligen is. De dag dat we eigenlijk stil zouden moeten staan bij hen die ons zijn ontvallen. Zij die er niet meer zijn, althans in hier in deze wereld. Ik ben mij toen gaan af vragen als ik tijdens deze wandeling de hele tijd had mogen nadenken wie ik het meeste zou missen. Of voor wie ik vanavond een kaars aan zou steken, wie zouden dat dan zijn? Ik heb hier best wel lang over nagedacht, en pas toen ik de klok van de kerk hoorde slaan was ik er uit.
Ik zou vanavond stil hebben gestaan bij oma en bij Edwin, en bij broeder Wiersum. Bij de laatste omdat ik in deze periode hem op de woensdag regelmatig over de vloer heb gehad, meestal op woensdagavond. Dan had ik mij net lekker geïnstalleerd voor de tv om naar een voetbalwedstrijd of iets anders te kijken en dan ging de bel om kwart voor negen. "Ik dacht, dr brand nog licht en ik kwam toch net uit Allegunda..." Wiersum. Hij kwam voor zijn praatje en voor een kopje koffie, en om te horen of er in huize Kruiger iets veranderd was. In het begin had ik niets met de man, maar hoe langer hij kwam hoe mooier de avonden en de gesprekken. Ja ik mis de man.
Bij Edwin zou stil staan omdat hij veel te vroeg is overleden. Veel te kort nadat ik hem heb leren kennen. En ja in onze kringen wordt er gauw gezegd, dan was het zijn tijd. Maar daar hoef ik het toch niet altijd mee eens te zijn? Of wel? Ik had wat met hem. Ik kan het niet uitleggen, maar hij bracht het beste in me naar boven, maar tegelijk ook heel erg slechte dingen. Die laatste gaf hij dan vervolgens weer van aan, "Als je het nou zo had opgelost, was het dan ook zo moeilijk geweest?" Edwin de rustheid zelve. Waarom moest je nou zo nodig door dat rode fietslicht gaan? Waarom kon je niet gewoon wachten net als de rest? Ja ik brand ook voor jou een kaars.
Als laatste wil ik spreken over oma. Oma ons rustpunt in de familie, onze pater familias. Onze steun en toeverlaat in alles wat wij ook deden. Oma waar je binnen kwam haar begroete, en vervolgens heerlijk in stilte in de kamer kon zitten. Oma die zo heerlijk droog uit de hoek kon komen tijdens voetbalwedstrijden. Maar ook oma die je het vuur zo na aan de schenen kon leggen dat je je echt schuldig voelde over de dingen die je had gedaan. Die het lang niet altijd eens was met de keuzes die we hadden gemaakt en die we maakten. Oma waar in haar ziekte nooit een overtogen woord van gehoord is door mij. Oma je foto hangt in de lijst bij de trap opgang. Zodat ik je altijd zie als ik de trap op en af loop, en elke keer weer krijg ik een glimlach. Oma bedankt voor alle wijze lessen en mooie momenten, gewoon bedankt voor alles!
Weet u beste lezer, bovenstaande is gegrepen uit mijn persoonlijke herinneringen aan deze drie mensen. Ik nodig u als lezer dan ook uit om na het lezen van dit blog eens bij uzelf te rade te gaan wie u mist en hier eens bij stil te staan. Het heeft mij erg geholpen dat ik buiten geweest ben. Misschien is het voor u en uw gezondheid ook goed om te doen, misschien kan het niet. Sta in ieder geval even stil bij hen, opdat ze niet vergeten worden. Ga voor de glimlach op uw gezicht als u hen denkt.
https://www.youtube.com/watch?v=rHt_9CN92pU