Weet je ik sta aan de vooravond van mijn 40e levensjaar, en als de meeste van jullie dit lezen ben ik er reeds aan begonnen en met dat ik dit bedenk denk ik, wat is er toch veel gebeurd in het afgelopen jaar. En heb ik er zelf enige invloed op gehad? Neeh volgens mij niet!! Heeft het me wind eieren gelegd? Volgens mij ook niet! Dus ik klaag niet. Waar ik me wel over verbaas is de manier waarop er door de mensen om mij heen allemaal wordt geklaagd. Het werk is niet goed, de collega's deugen niet, de kinderen zijn te druk, de buitenlanders deugen niet, we krijgen teveel vluchtelingen...blah blah blah blah En hoe denk jij? En hoe over jezelf? Dat zijn moeilijke vragen hé? Dan moet je opeens bij jezelf beginnen. En als je dat nu doet? Wat komt er dan uit? Ben je tevreden over jezelf? Of de manier waarop je in het leven staat? Ben je van mening dat de mensen je mogen? Of ben je ook zo'n zeur? Zo'n klager? Die vindt dat de wereld om hem draait? En het niet kan verkroppen als de wereld doordraait zonder dat er op hem of haar wordt gewacht? Ik hoop het niet...
Mocht het nu zo zijn dat ik iets roep waar je niet tegen kunt, dan moet je me aanspreken. Dan moet je op staan en zeggen, heey jij je doet me te kort. Je weet niet waar je het over hebt!! Want dan kom je op voor je eigen rechten! Als je denkt hij heeft gelijk en ik moet er wat aan doen, dan moet je dat niet denken dan moet je dat gewoon doen! Ik denk dat je daar namelijk beter van wordt. Ik ben er van overtuigd dat je daar dan beter uitkomt dan te blijven zitten op je stoel, of in je huis, of waar dan ook. Want als je wacht tot ze naar jou komen, dan is de kans groot dat je een ons weegt en dat er dan zelfs nog niemand is geweest.
Ik ben mij er van bewust dat ik nu dingen heb geschreven die ik zelf niet waar kan maken. Ik hoop dat er onder de lezer zijn die mij hierop aan durven spreken want daar word ik beter van. Ik pak deze kans om te schrijven omdat ik er plezier aan heb, omdat ik denk dat het goed voor me is. Ik schrijf omdat ik wil blijven, omdat ikm e wil laten horen en feedback wil over de datgene wat mij bezig houdt. Ik schrijf omdat ik denk dat er mensen zijn die er plezier aan beleven hoe ik in elkaar steek. Mesnen die meewarig hun hoofd schudden als ze weer een stuk voorbij zien komen, vol van taalvouten en onwaarheden, of onduidelijkheden. Die een glimlach krijgen van de dingen die ze zien gebeuren en mee hebben gemaakt. Ik word gelukkig en ben tevreden als ik denk aan de dingen die gebeuren als mensen mijn blog/columns lezen, die in de gaten hebben wat ik doe en bedoel.
En zo ben ik alweer aan het einde van deze blogg. Heb ik een heleboel vragen opgeworpen en weer weinig antwoorden gegeven. Maar toch ook weer een beetje van mezelf laten zien. En is er weer een glimlach verschenen op mijn gezicht, denkend aan de woorden die ik heb geschreven. Bedankt en geef antwoord aan jezelf op de vragen die zijn gesteld.
Mocht het nu zo zijn dat ik iets roep waar je niet tegen kunt, dan moet je me aanspreken. Dan moet je op staan en zeggen, heey jij je doet me te kort. Je weet niet waar je het over hebt!! Want dan kom je op voor je eigen rechten! Als je denkt hij heeft gelijk en ik moet er wat aan doen, dan moet je dat niet denken dan moet je dat gewoon doen! Ik denk dat je daar namelijk beter van wordt. Ik ben er van overtuigd dat je daar dan beter uitkomt dan te blijven zitten op je stoel, of in je huis, of waar dan ook. Want als je wacht tot ze naar jou komen, dan is de kans groot dat je een ons weegt en dat er dan zelfs nog niemand is geweest.
Ik ben mij er van bewust dat ik nu dingen heb geschreven die ik zelf niet waar kan maken. Ik hoop dat er onder de lezer zijn die mij hierop aan durven spreken want daar word ik beter van. Ik pak deze kans om te schrijven omdat ik er plezier aan heb, omdat ik denk dat het goed voor me is. Ik schrijf omdat ik wil blijven, omdat ikm e wil laten horen en feedback wil over de datgene wat mij bezig houdt. Ik schrijf omdat ik denk dat er mensen zijn die er plezier aan beleven hoe ik in elkaar steek. Mesnen die meewarig hun hoofd schudden als ze weer een stuk voorbij zien komen, vol van taalvouten en onwaarheden, of onduidelijkheden. Die een glimlach krijgen van de dingen die ze zien gebeuren en mee hebben gemaakt. Ik word gelukkig en ben tevreden als ik denk aan de dingen die gebeuren als mensen mijn blog/columns lezen, die in de gaten hebben wat ik doe en bedoel.
En zo ben ik alweer aan het einde van deze blogg. Heb ik een heleboel vragen opgeworpen en weer weinig antwoorden gegeven. Maar toch ook weer een beetje van mezelf laten zien. En is er weer een glimlach verschenen op mijn gezicht, denkend aan de woorden die ik heb geschreven. Bedankt en geef antwoord aan jezelf op de vragen die zijn gesteld.