Doorgaan naar hoofdcontent

gisteren, vandaag en morgen?

Ik merk aan mijzelf dat ik weer toe ben aan het schrijven van een column. Alleen heb ik zoals gewoonlijk aan het begin van de column geen idee waar het over moet gaan. Ik weet alleen dat er in mijn hoofd iets zit wat blokkeert en waardoor ik moet gaan schrijven. Dat het vast zit in mijn hoofd is ook te merken aan de muziek die vanavond werd gedraaid... De eerste muziek was "Songs of Praise" van de BBC en daarna is de radio een klein poosje op klassiek komen te staan. Nadat de cd klaar was is de marsmuziek opgekomen, die is zo heerlijk rustgevend, en deze staat nu nog op. Ik hoor het en neurie mee, en kijk af en toe naar de plaatjes die ze erbij hebben gezocht en krijg een glimlach op m'n gezicht. Ik hou geniet met volle teugen. Bij de muziek hoort een goed glas whiskey, en deze staat dan ook voor mij, en ik nip algedurig na een paar zinnen hieraan. En zo heb ik een begin gemaakt met deze column, maar nog steeds geen idee. Zal ik het gaan hebben over de blokkade in mijn hoofd? Of over de verkoudheid die mij vandaag heeft genekt, maar toch niet weerhouden om even op de dijk te zijn? Of over het feit dat ik het op m'n heupen krijg van de buren en dat ik wel erg graag naar een mooi rustig stulpje wil?

Ik denk dat  het moet  gaan over de rust die ik ook heb. De rust die ervoor zorgt dat ik wel af en toe eens uitval, maar die een derde van m'n medicijnen heeft afgesnoept. Die rust, ik heb ze, die zoek ik nu even. Ik zoek ze omdat ik anders straks moeilijk in slaap kan komen, en als ik weer slecht slaap kan ik morgen niet op de fiets. Dus kom maar door zou je zo zeggen. Maar zo werkt ze niet. Ze komt als het echt helemaal zover is. Als alle onrust daad werkelijk van me afgeschreven is, als de klanken van de militaire bands ze hebben meegenomen naar verre oorden. Het glas met de whiskey bijna leeg is en ik denk nu is het tijd om op bed te gaan. En dat moment dat ik zo fijn en heerlijk, dat is met geen pen te beschrijven. Wat je dan ervaart? Dat is geweldig.

Nu heb ik al een heel epistel over mijzelf geschreven en ben ik ruim over de helft van het kladblok scherm waarin ik dit typ en ook het glas wat ik had gevuld is half leeg en ik heb een redelijk column denk ik. Deze kan in ieder geval worden gedeeld, maar dan moet ze ook een titel... Met dat ik dit nu bedenk en m'n glas terug zet denk ik aan de uitspraak die ik gisteren op tv hoorde. "Ik ben vandaag gelukkiger als gisteren, maar minder dan morgen" En zo voel ik mij nu ook. Ik ben inderdaad gelukkiger dan gisteren, maar zal me morgen waarschijnlijk nog gelukkiger voelen. Ik denk dat mijn titel gaat luiden, gisteren, vandaag en morgen?
Zal ik morgen hebben wat ik vandaag heb gehad? Waarschijnlijk wel en zelfs meer. Want ik heb nu immers onrust in m'n hoofd en straks als ik klaar ben met typen niet meer. Dan is er die warme gloed van rust vermengt met de whiskey die is gedronken. Morgen heb ik de ervaring van vandaag? En overmorgen heb ik weer meer ervaring dan morgen. Ik merk dat de woorden vanzelf komen, dat de onrust plaats maakt voor rust. Tijd om de droger, die ook aanstaat, uit te doen de laatste slokken op te drinken en op bed te gaan.

Gisteren: was een mooie dag vol met nieuwe ervaringen
Vandaag: Was vol met de ervaring van gisteren maar heeft weer nieuwe ervaringen gegeven
Morgen? Heeft de ervaring van vandaag en zal hopelijk nieuwe brengen.


Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie