Ik heb geen idee wat er aan de hand is maar ik heb een gevoel over mij heen gekregen die me down en lustloos maakt, maar tegelijk ook springerig en druk. En dat allemaal terwijl ik de laatste tijd zo rustig ben geworden. Zo rustig dat zelfs mijn omgeving het opmerkt dat ik zoveel rustiger ben geworden.
Waar dan nu het gevoel vandaan komt? Ik heb echt geen enkel idee. Zou het komen vanwege het weer? Het telkens wisselende weer. Dan regen dan zonneschijn. Dan weer wind en dan weer windstil? Nogmaals ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat ik het opvallend vind dat het met mijzelf zo goed gaat, en dat mag ook wel eens gezegd worden. Want ik ben het helemaal niet gewend dat mensen zeggen dat het zo goed gaat, dat ik zo rustig ben. Dat ze niet weten hoe ze met deze persoon om moeten gaan. Ik word er wel een beetje verlegen van.
Vanmorgen of beter aan het einde van morgen en het begin van de middag bij Jo op de bank in de rustruimte op de vijfde van CP, kwam dat gevoel ineens. EN zag ik het zelf ook, wat anderen de laatste tijd al veel vaker hadden gezien, ik zal het proberen te schetsen...
Stel je voor dat je op een bank zit. Heerlijk ontspannen en gelukkig met alles wat je hebt en wat je overkomt, maar je er niet echt bewust van. Zeg maar gewoon, dat je een goed gevoel hebt. Terwijl je daar zo zit komt je beste vriendin/vriend of je moeder bij je op de bank zitten. Heerlijk ontspannen, gewoon erbij op de bank. Ieder op zijn eigen hoekje. Vervolgens begint een van beide een gesprek over koetjes en kalfjes, je weet wel...Hoe gaat het? Hoe gaat het thuis... Je zult het vast herkennen. En als je dit niet herkent herken je vast het beeld van het samen op de bank kijken naar een film. Ieder op zijn eigen stukje, uit elkaar maar toch heel nauw verbonden. Welnu dat gevoel, dat gevoel kreeg ik daar op die bank. En dat voelde zo goed! Onvoorstelbaar, dat is echt niet onder woorden te brengen. Op dat moment had ik de hele wereld aan gekund.
Daar had ik ook geen last van de rusteloosheid zoals ik deze aan het begin beschreef. En nu tijdens het zojuist beschrijven, overkomt me weer die rust en ben ik de eerdere rusteloosheid eigenlijk wel kwijt.
Eigenlijk weet ik nu ook niet hoe ik verder moet, en ik loop dus ook telkens vast in de volgende zinnen. Weet je ik hoop dat je mijn beeld zoals ik dat heb beschreven herkent, en dat het ook bij jou als lezer een gevoel van rust naar boven brengt zodat je straks heerlijk slaapt. Of als je dit overdag leest heerlijk ontspannen de dag door kunt.
Ik ga nog even weer terug denken en ondertussen heerlijk muziek luisteren.
Waar dan nu het gevoel vandaan komt? Ik heb echt geen enkel idee. Zou het komen vanwege het weer? Het telkens wisselende weer. Dan regen dan zonneschijn. Dan weer wind en dan weer windstil? Nogmaals ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat ik het opvallend vind dat het met mijzelf zo goed gaat, en dat mag ook wel eens gezegd worden. Want ik ben het helemaal niet gewend dat mensen zeggen dat het zo goed gaat, dat ik zo rustig ben. Dat ze niet weten hoe ze met deze persoon om moeten gaan. Ik word er wel een beetje verlegen van.
Vanmorgen of beter aan het einde van morgen en het begin van de middag bij Jo op de bank in de rustruimte op de vijfde van CP, kwam dat gevoel ineens. EN zag ik het zelf ook, wat anderen de laatste tijd al veel vaker hadden gezien, ik zal het proberen te schetsen...
Stel je voor dat je op een bank zit. Heerlijk ontspannen en gelukkig met alles wat je hebt en wat je overkomt, maar je er niet echt bewust van. Zeg maar gewoon, dat je een goed gevoel hebt. Terwijl je daar zo zit komt je beste vriendin/vriend of je moeder bij je op de bank zitten. Heerlijk ontspannen, gewoon erbij op de bank. Ieder op zijn eigen hoekje. Vervolgens begint een van beide een gesprek over koetjes en kalfjes, je weet wel...Hoe gaat het? Hoe gaat het thuis... Je zult het vast herkennen. En als je dit niet herkent herken je vast het beeld van het samen op de bank kijken naar een film. Ieder op zijn eigen stukje, uit elkaar maar toch heel nauw verbonden. Welnu dat gevoel, dat gevoel kreeg ik daar op die bank. En dat voelde zo goed! Onvoorstelbaar, dat is echt niet onder woorden te brengen. Op dat moment had ik de hele wereld aan gekund.
Daar had ik ook geen last van de rusteloosheid zoals ik deze aan het begin beschreef. En nu tijdens het zojuist beschrijven, overkomt me weer die rust en ben ik de eerdere rusteloosheid eigenlijk wel kwijt.
Eigenlijk weet ik nu ook niet hoe ik verder moet, en ik loop dus ook telkens vast in de volgende zinnen. Weet je ik hoop dat je mijn beeld zoals ik dat heb beschreven herkent, en dat het ook bij jou als lezer een gevoel van rust naar boven brengt zodat je straks heerlijk slaapt. Of als je dit overdag leest heerlijk ontspannen de dag door kunt.
Ik ga nog even weer terug denken en ondertussen heerlijk muziek luisteren.