Kent u hem nog die oude man? Die die schram had op zijn neus, en die een week later wonderlijk geen last meer had. Wel ik kom hem de laatste tijd steeds vaker tegen. Hij is nog steeds heel goed te gebruiken. Heeft steeds minder last van mensen die hem aanspreken vanwege zijn oude beschadigde neus, maar steeds meer mensen die hem aanspreken vanwege zijn nieuwe situatie. En eerlijk is eerlijk wie zou dat niet graag willen? Aangesproken worden vanwege positieve dingen in plaats van telkens te worden aangesproken op negatieve dingen. Dingen waar je soms niets aan kunt doen, die buiten je invloedssfeer zitten. Dingen die gebeuren en waar je mee zult moeten leren leven. Het is de oude man allemaal overkomen. Hij gaf toe, in het laatste gesprek dat wij hadden, dat hij eigenlijk momenteel geen idee had hoe hij met deze positieve situatie om moest gaan. Hij was al zolang negativiteit gewent dat hij moeite had om met dit positieve om te gaan. Maar zo verzekerde hij mij, het is de moeite nog wel waard om me dit ook nog eigen te maken voordat het verdwijnt. Als ik dit ook heb geleerd, kan ik waardig afscheid nemen. Dan is het goed geweest.
U zult begrijpen dat ik hier best van ben geschrokken. Immers het eerste gedichtje wat ik aan hem wijde, was bedoeld als grapje. Het tweede was iets meer serieus, maar nog steeds als grapje bedoeld... Daar was zo verzekerde hij mij niets mis mee, hij had er hartelijk om gelachen. Bij het tweede gedichtje zelfs een beetje aan mij gedacht.
Maar hij zag de schoonheid er toen nog niet van. Het positiviteitsgevoel wilde hem, en nu steeds moeilijk, maar niet bereiken. En juist daarom deed hij er nu zijn best voor om dit onder de knie te krijgen. Hij kende, en herkende de positieve gevoelens wel, maar wat er precies mee te doen? Hij wist het niet.
U moet weten dat hij in zijn werk vroeger alles deed wat hem leuk leek. En op het moment dat hij aan iets begon, ging hij er ook voor de volle 100% voor, dus aan inzet en gedrevenheid ontbrak het hem toen en nu nog steeds niet.
Nee, het gaat omdat gevoel dat iemand je geeft als je iets heel goed doet. Dat gevoel dat iemand je geeft als je iets doet waar ze niet op gerekend hadden. Of het gevoel wanneer je een compliment krijgt. Dat gevoel dat had hij en heeft hij nooit gekend en dat werd en wordt hem nu telkens gegeven. Ik snap heel goed wat de man meemaakt. Ik kan daar ook allemaal niet mee omgaan, wel om doorgaan. Dus het enige advies wat ik de man heb kunnen geven is, accepteer het nu maar, geniet ervan, want voor je het weet gaat het weer de andere kant op. Daar hebben ze helemaal niets voor nodig.
De oude man heeft me toen aangekeken en gezegd, ik zeg het niet graag, en ik doe het niet vaak, maar ik denk dat je gelijk hebt en dat ik niets anders kan. Bedankt!!!
Maar zo zei hij vervolgens, ik denk dat jij hier nu wel een verhaaltje van kunt maken zoals je beloofd hebt...
En inderdaad zoals u heeft kunnen lezen, heb ik er een verhaaltje van kunnen maken.
De moraal van het verhaal lijkt me duidelijk. Ik hoop dat ik u als lezer een kleine tip heb kunnen geven en bid u dan ook alle wijsheid toe als u in éénzelfde situatie zit.
Mocht je bovenstaand verhaal als eerste lezen, raad ik je aan om ook de gedichten op mijn tijdlijn op facebook te raadplegen.
U zult begrijpen dat ik hier best van ben geschrokken. Immers het eerste gedichtje wat ik aan hem wijde, was bedoeld als grapje. Het tweede was iets meer serieus, maar nog steeds als grapje bedoeld... Daar was zo verzekerde hij mij niets mis mee, hij had er hartelijk om gelachen. Bij het tweede gedichtje zelfs een beetje aan mij gedacht.
Maar hij zag de schoonheid er toen nog niet van. Het positiviteitsgevoel wilde hem, en nu steeds moeilijk, maar niet bereiken. En juist daarom deed hij er nu zijn best voor om dit onder de knie te krijgen. Hij kende, en herkende de positieve gevoelens wel, maar wat er precies mee te doen? Hij wist het niet.
U moet weten dat hij in zijn werk vroeger alles deed wat hem leuk leek. En op het moment dat hij aan iets begon, ging hij er ook voor de volle 100% voor, dus aan inzet en gedrevenheid ontbrak het hem toen en nu nog steeds niet.
Nee, het gaat omdat gevoel dat iemand je geeft als je iets heel goed doet. Dat gevoel dat iemand je geeft als je iets doet waar ze niet op gerekend hadden. Of het gevoel wanneer je een compliment krijgt. Dat gevoel dat had hij en heeft hij nooit gekend en dat werd en wordt hem nu telkens gegeven. Ik snap heel goed wat de man meemaakt. Ik kan daar ook allemaal niet mee omgaan, wel om doorgaan. Dus het enige advies wat ik de man heb kunnen geven is, accepteer het nu maar, geniet ervan, want voor je het weet gaat het weer de andere kant op. Daar hebben ze helemaal niets voor nodig.
De oude man heeft me toen aangekeken en gezegd, ik zeg het niet graag, en ik doe het niet vaak, maar ik denk dat je gelijk hebt en dat ik niets anders kan. Bedankt!!!
Maar zo zei hij vervolgens, ik denk dat jij hier nu wel een verhaaltje van kunt maken zoals je beloofd hebt...
En inderdaad zoals u heeft kunnen lezen, heb ik er een verhaaltje van kunnen maken.
De moraal van het verhaal lijkt me duidelijk. Ik hoop dat ik u als lezer een kleine tip heb kunnen geven en bid u dan ook alle wijsheid toe als u in éénzelfde situatie zit.
Mocht je bovenstaand verhaal als eerste lezen, raad ik je aan om ook de gedichten op mijn tijdlijn op facebook te raadplegen.
Reacties
Een reactie posten