Onvoltooid...

Het is geen column wat ik het schrijf, maar een gedicht wat ik schreef in de nacht van vrijdag op zaterdag. In de nacht van Valentijnsdag. De dag van de liefde. De liefde die op vrijdag de dertiende erg aanwezig is geweest, en die ook een hoop goed heeft gedaan en die mensen ook op de been heeft gehouden die dag. Waarmee er weer een vrijdag de dertiende heel belangrijke plaats in mijn leven heeft gekregen. Ik hoop dat het gedicht wordt begrepen, ik werd er in ieder geval weer minder moedeloos van.
Onderstaande ontsproot uit mijn gedachten in die nacht na de begrafenis van "tante" Antje.
Ik denk, en eigenlijk weet ik het wel zeker dat het een manier van verwerken is. Hij is niet op het vroegste tijdstip van de dag geschreven maar wel gemeend. De titel van dit verhaal sta ik ook helemaal achter. Want mijn leven is nog niet voltooid, en gaat inderdaad verder. Dus het kind snikt nog een beetje de man leeft alweer in zijn gezin. En de Heer? Die is telkens nabij en ondersteund mij.

Mocht er de behoefte zijn om te reageren, dan lees of hoor ik dat graag.



Het kind in mij huilt
Snikt het uit omdat  het niet begrijpt
Het begrijpt niet waarom de goede mensen eerst gaan
En ze ons "slechte" mensen laten staan
Het kind in mij begrijpt niet wat het verkeerd doet
Ik ben toch immers op de juiste tijden ook heel "zoet"

De man in mij gaat door
Want het gezin gaat immers voor
Ik moet toch papa voor de kinderen klein,
en echtgenoot voor mijn vrouw zijn?
Dus sta ik voor ze klaar,
En zal ik er voor ze zijn daar!!

Nu ik mijzelf beschreven heb
En terug denk aan vandaag...
Met traan en lach, was God er deze dag
Hij gaf de wijsheid in mijn spreken
de tranen bij het gedenken
Hij zal er altijd voor mij zijn...

En zo ga ik verder,
Op de weg die Hij mij wijst...