Mijn columns en gedachten

De laatste dag van het jaar, en als ik op mijn facebook tijdlijn kijk, zie ik iedereen elkaar nu al de beste wensen sturen voor het nieuwe jaar. Het nieuwe jaar wat nog moet beginnen. Eerst het oude jaar maar eens afsluiten. Moet ik dan ook mee gaan doen met de alle anderen? Moet ik dan ook terug gaan kijken? Geen idee. Ik weet ben niet zo van het achterom kijken, ook niet van het ver naar voren kijken overigens. Ik blijf liever bij het moment of de dag zelf. Dingen doen die op dat moment goed voelen. Met dat ik dit nu op schrijf moet ik wel even terug denken aan de negatieve moment die deze manier van leven me hebben opgeleverd. Maar dit er niet voor hebben gezorgd dat ik anders ben gaan denken. Die moment hebben er alleen maar voor gezorgd dat ik sterker ben geworden en anders tegen mensen aan ben gaan kijken. Zoals ik al schreef ik ben niet van het terug kijken, maar ik denk wel dat 2015 mij heel erg mooie dingen heeft gegeven. Dat ik in het afgelopen jaar vriendschappen heb kunne

Ik heb wel eens gezegd dat ik eens in de maand een column zou gaan schrijven, wel de maand is bijna halverwege en ik al één blog geschreven. Ik had mij na de vorige voorgenomen een paar steekwoorden op te schrijven, maar zoals te verwachten viel, daar is niets van terecht gekomen. Ondertussen ben ik alweer druk denkende waar moet ik heen, waar wil ik heen. En met "cantus in memory of Benjamin Britten" als muziek op de achtergrond weet ik het niet.Ondertussen ben ik verder gaan luisteren en luister nu naar "De Profundis" Hetgeen letterlijk iets betekend van: "De weg van..."  En dat is nou weer net iets wat ik best kan gebruiken. "De weg van...de blogger" Misschien is een beter vertaling wel: "uit de diepten van..." Ik vind het andere mooier dus dat houden we er in. Zou een goede titel van deze column kunnen zijn: "De weg van de...blogger"  Want die weg gaat niet over rozen. En is niet altijd makkelijk, ook al doen ze daa

Vandaag weer een mooie dag, een dag om weer eens op de fiets te zetten was het. En dat heb ik maar gedaan, en ja dan ontstaat daar wel inspiratie voor een blog. Maar nu tijdens het typen van dit blog heb ik geen idee meer waar het over moet gaan. Ik luister naar kerstmuziek en typ deze blogpost. Terwijl om mij heen de lampjes worden klaar gemaakt om buiten te worden neer gehangen, en de kerstboom verder wordt opgetuigd. Deze periode in het jaar bevalt me wel. Soms stormt het, en dan hoor je de regen tegen je raam slaan, een heerlijk ritme om op te slapen. Soms is het net als vandaag heerlijk weer, dan kun je er op uit trekken. Genieten van de zon en de natuur die nu weer andere dingen laat zien. 's Avonds heb je overal lichtjes en is het als het droog is, kun je heerlijk door het dorp wandelen om te genieten van die lichtjes, en dan bij thuiskomst heerlijk op de bank met een kopje warme chocolademelk of een koffie "met". En heerlijk doezelen en genieten van de de muziek o

Deze keer een niet heel erg lang verhaal, maar een gedicht wat niet zo heel erg lang geleden in mij op kwam. Ik schreef er twee, eentje voor mijn ouders en eentje over oud en ouder zijn. Die laatste staat hieronder. Ik hoop dat ik mijn kinderen zo groot heb gebracht, en zo groot breng. Ik ben naar mijn gevoel wel zo groot geworden. Als ik grijs en oud geworden, op een eenzame kamer zit, kom je me dan ook halen voor het zingen? Help je me dan met het omslaan  van de pagina? en geef je  me water als ik hoesten moet? Of laat je me inde stoel op m'n kamer zitten? En zeg je luister  nu maar gewoon. En als ik hoest, zeg je dan dat ik me niet moet aanstellen? Ik heb voor je gezorgd toen je klein was Zong met je mee toen je groter werd Verzorgde je toen je ziek op de bak lag Weet je? Doe maar de dingen die je wilt doen, maar vergeet mij niet als ik oud geworden, zelf de dingen niet meer kan. Geniet mijn kind van alles wat je nog mag en kunt doen nu. Geniet van de ver

Ik moest er uit. Het was te warm, er waren teveel mensen geweest en nog aanwezig we aten voor mij te laat...Het was gewoon teveel van het goeie. Dus toen het eten klaar was, heb ik m'n jas aan gedaan en ben gaan wandelen. Wandelen zonder vooraf geplande route. Gewoon even wandelen om de kop op te schonen, om weer mezelf te worden. Als lopende in de mist en in de avond donkerte raakte het koppie al verder en leeg en dat was een heerlijk gevoel. Een gevoel van innerlijke rust daalde over mij neer. Naar mate de tocht langer duurde en ik ik af en toe met mijn voeten door de op de grondliggende bladeren schopte, bedacht ik mij dat het vandaag Allerheiligen is. De dag dat we eigenlijk stil zouden moeten staan bij hen die ons zijn ontvallen. Zij die er niet meer zijn, althans in hier in deze wereld. Ik ben mij toen gaan af vragen als ik tijdens deze wandeling de hele tijd had mogen nadenken wie ik het meeste zou missen. Of voor wie ik vanavond een kaars aan zou steken, wie zouden dat dan

Weet je ik sta aan de vooravond van mijn 40e levensjaar, en als de meeste van jullie dit lezen ben ik er reeds aan begonnen en met dat ik dit bedenk denk ik, wat is er toch veel gebeurd in het afgelopen jaar. En heb ik er zelf enige invloed op gehad? Neeh volgens mij niet!! Heeft het me wind eieren gelegd? Volgens mij ook niet! Dus ik klaag niet. Waar ik me wel over verbaas is de manier waarop er door de mensen om mij heen allemaal wordt geklaagd. Het werk is niet  goed, de collega's deugen niet, de kinderen zijn te druk, de buitenlanders deugen niet, we krijgen teveel vluchtelingen...blah blah blah blah En hoe denk jij? En hoe over jezelf? Dat zijn moeilijke vragen hé? Dan moet je opeens bij jezelf beginnen. En als je dat nu doet? Wat komt er dan uit? Ben je tevreden over jezelf? Of de manier waarop je in het leven staat? Ben je van mening dat de mensen je mogen? Of ben je ook zo'n zeur? Zo'n klager? Die vindt dat de wereld om hem draait? En het niet kan verkroppen als de

Het hebben van vooroordelen is een probleem wat aan je kan kleven. Hierdoor heb je soms een verkeerde voorstelling van feiten, maar maak je je ook wel eens drukker om dingen dan zou moeten. Nu heb ik van dat laatste sowieso al een handje, ook al zeg ik van niet, maar dat weerhoud mij er niet van om me soms wel eens te druk te maken. Nu heeft dit druk maken bij mij ook een keerzijde en die is dat er in het gezin dan dingen mis gaan. Dan klinkt mijn stem te hard, geeft mijn vrouw teveel commentaar en doen mijn kinderen juist de dingen die ze in mijn ogen juist niet zouden moeten doen. Of te wel mijn de irritatie grens ligt vrij laag. Tel daarbij ook de dingen die onverwacht gebeuren en je hebt de start van een echtscheiding te pakken als je niet oppast. Nu is dat laatste hier niet aan de orde, maar ik kan me zo langzaamaan wel de voorstelling maken van gezinnen waar het wel speelt of heeft gespeeld. Nu wil ik niemand van mijn lezers kwetsen, dus mocht ik iets verkeerd hebben gezegd? M

Ik was al begonnen om weer een column te beginnen met het feit dat ik niet wist wat waarover ik schrijven moest. Maar dat is dikke flauwekul. Ik weet drommelse goed waar ik deze keer over schrijven moet. Ik moet gewoon de frustratie van me afschrijven dat mensen een heleboel beloven maar niets waar maken, en dat mensen alles op het laatste moment doen. Natuurlijk is er ook een groep die het wel goed doet en probeert te doen, maar de overgrote meerderheid waar ik mee te maken heb niet! En dat levert frustratie dagen zoals vandaag op. Dan staat het janken me op een gegeven moment nader dan het lachen, en daar baal ik dan weer van. Tja en dan gauw weglopen met de woorden comme si comme sa, is ook een verkeerd signaal afgeven. Maar was wel het beste wat ik op dat moment kon doen. Weten jullie eigenlijk wat het betekend? Comme si comme sa? Ik heb het proberen op te zoeken maar kan niet echt een juiste verkalring vinden. Ik mijn belevenis betekend het zoiets als zo zo. Met andere woorden he

Ik merk aan mijzelf dat ik weer toe ben aan het schrijven van een column. Alleen heb ik zoals gewoonlijk aan het begin van de column geen idee waar het over moet gaan. Ik weet alleen dat er in mijn hoofd iets zit wat blokkeert en waardoor ik moet gaan schrijven. Dat het vast zit in mijn hoofd is ook te merken aan de muziek die vanavond werd gedraaid... De eerste muziek was "Songs of Praise" van de BBC en daarna is de radio een klein poosje op klassiek komen te staan. Nadat de cd klaar was is de marsmuziek opgekomen, die is zo heerlijk rustgevend, en deze staat nu nog op. Ik hoor het en neurie mee, en kijk af en toe naar de plaatjes die ze erbij hebben gezocht en krijg een glimlach op m'n gezicht. Ik hou geniet met volle teugen. Bij de muziek hoort een goed glas whiskey, en deze staat dan ook voor mij, en ik nip algedurig na een paar zinnen hieraan. En zo heb ik een begin gemaakt met deze column, maar nog steeds geen idee. Zal ik het gaan hebben over de blokkade in mijn ho

Ach hoe krachtig Ach hoe prachtig Zijn de dagen die ik krijg Soms eens regen Dan weer zon Het zijn de dagen die ik heb gekregen 'k wilde dat het altijd zo zijn kon. Maar ik weet dat het niet kan En heel eerlijk? Daar baal ik van Want het was zo leuk vandaag En gisteren was het ook al zo fijn Waarom kan het niet alle dagen zo zijn Want dat zou ik willen zo graag. Maar heel stilletjes bekruipt mij nu de angst Dat het allemaal voorbij zal gaan Dat het niet heeft bestaan Dat ik dadelijk alleen verder moet gaan Maar gelukkig is daar dan de rust De vertrouwde arm om mijn schouder Van de Ene ouder Die mij nooit zal laten gaan En mij duidelijk laat weten Ik? Ik ben je nooit vergeten!! Nu zit nog steeds alleen Wetende dat het morgen weer dag zal zijn!!

al mijn zorgen, angsten, pijn en verdriet het gaat er om dat niet iedereen ze ziet als ik ze je niet vertel bestaan ze niet ach hoe goed je mij ook kent en hoe dikwijls je mij ook hebt verwent stil zijn? waarom? stil zijn vind ik maar heel dom maar straks zal ik vast zeggen en hoef jij het me niet uit te leggen dat het dom en onverstandig was nu schrijf en denk ik dit terwijl ik buiten zit en overdenk hoe het straks zal zijn vind ik het daar ook wel fijn? of ben ik nog eenzaam, angstig en verwart en krop ik alles op in mijn pijnlijk hart en stap ik liever terug in het zwarte gat? alles het zo zou gaan dan zou ik niet meer willen bestaan dan wilde ik hier heel erg gauw vandaan gelukkig is er één die anders besloot en mij optrok uit de goot die mij liefde en vertrouwen bood nu kan ik rustig slapen gaan wetend dat de HEER om mij heen zal staan en mij beschermen zal indien ik opnieuw in oude dingen verval  Bovenstaande is zoals ik ben, zoals ik wil zijn.

Hoe weinig kon mijn hart vermoeden wat de reacties waren op het vorig epistel wat ik schreef.  Nu is het natuurlijk zo dat het de columnist zijn bedoeling is om prikkelend te zijn. Hij wil graag een discussie op gang  brengen met zijn schrijven. Maar als ik het dan persoonlijk maak kan ik natuurlijk op reactie wachten. En ik ben heel eerlijk dat de ontvangen reacties mij goed hebben gedaan, maar ook tot nadenken hebben gezet. Dit laatste doe ik, beter deed ik, zojuist ook. Ik werd met weemoed bevangen toen ik dacht aan de zomervakantie. Die zomervakantie die altijd op het juiste moment komt. Die altijd de rust brengt in een periode van stress en alles moet nog even af. Die zomervakantie daar dacht ik aan. Ook moest ik denken aan het feit dat mensen in deze periode er maar vanuit gaan dat iedereen maar naar het buitenland op vakantie gaat. Want de standaard vraag voor de vakantie is: "En waar ging je ook alweer heen? "  Zouden ze wel eens hebben nagedacht dat het voor sommi

Weet je wat het is? Ik ben een heel raar mens. En nu niet gauw zeggen ja dat wisten we al, want dat weet ik inderdaad ook wel. Maar ik bedoel in dit geval met raar dat ik door de gekste dingen geraakt kan worden. Neem nou het feit dat vandaag (24/6) Thé Lau is overleden aan de gevolgen van de kanker die hij had, anzich doet het me niet zoveel maar als ik de liedjes terug luister... Dan heb ik het toch best wel moeilijk. Dan heb ik moeite om mijn tranen niet te laten gaan. Luister maar naar het liedje wat hij samen met Lange Frans zingt (https://www.youtube.com/watch?v=F0MN37gjHAs ) en ook als hij in hetzelfde programma met Jacqueline Govaert zingt ( https://www.youtube.com/watch?v=EcbuKZZJOAc ) heb ik het knap moeilijk. En als de liedjes zijn afgelopen en de teksten ervan tot me doordringt, houd ik het moeilijk. Dan weet ik mezelf helemaal geen raad te geven. Dan wil ik fietsen om weer leeg te worden, maar dan wil ook niet fietsen omdat ik mn meisjes niet alleen wil laten. Dan wil i

Laat ik beginnen met het zeggen dat het schrijven van een column door een columnist niet gemakkelijk moet zijn in mijn ogen. Als ik er over nadenk hoelang het duurt voordat er bij mij een fatsoenlijk column uit de pen, of tegenwoordig van het toetsenbord komt rollen, dan moet zij wel vol inspiratie zitten. Want ze moeten immers dagelijks of wekelijks hun schrijven inleveren en het moet ook nog boeiend zijn voor de lezers. Het moet dus ergens over gaan, en daar wringt nu net de schoen bij mij. Er moet bij mij zoveel gebeuren of gebeurd zijn wil ik weer column kunnen schrijven of beter gezegd kunnen tikken, dat het bijna onmogelijk is om zoiets wekelijks, laat staan dagelijks te schrijven. Ik zeg gelukkig ben ik geen columnist. Al moet ik zeggen dat ik de titel wel een lange periode heb mogen dragen. En in die periode schreef ik ook regelmatig een column over van alles en nog wat. Vaak over de dagelijkse dingen en dit relateerde ik dan het geloof. De reden hiervoor was dat in de  funct

Ik heb geen idee wat er aan de hand is maar ik heb een gevoel over mij heen gekregen die me down en lustloos maakt, maar tegelijk ook springerig en druk. En dat allemaal terwijl ik de laatste tijd zo rustig ben geworden. Zo rustig dat zelfs mijn omgeving het opmerkt dat ik zoveel rustiger ben geworden. Waar dan nu het gevoel vandaan komt? Ik heb echt geen enkel idee. Zou het komen vanwege het weer? Het telkens wisselende weer. Dan regen dan zonneschijn. Dan weer wind en dan weer windstil? Nogmaals ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik het opvallend vind dat het met mijzelf zo goed gaat, en dat mag ook wel eens gezegd worden. Want ik ben het helemaal niet gewend dat mensen zeggen dat het zo goed gaat, dat ik zo rustig ben. Dat ze niet weten hoe ze met deze persoon om moeten gaan. Ik word er wel een beetje verlegen van. Vanmorgen of beter aan het einde van morgen en het begin van de middag bij Jo op de bank in de rustruimte op de vijfde van CP, kwam dat gevoel ineens. EN zag ik

Er wordt gezegd dat goede dingen langzaam gaan, maar ook deze column is langzaam gerijpt. Ik ben er over begonnen nadenken toen ik vanmorgen in de zon zat. In de zon, op het bankje aan de achterkant van ons huis. Daarop dat bankje overdacht ik de woorden die een bevriende dominee en mens mij terug schreef nadat ik hem een gedicht gestuurd had met de titel: "Nooit meer" De woorden die hij koos en schreef raakten mij diep, en had ik daar op het bankje in de zon niet het idee of ik moest reageren of het gewoon zo laten. Ik heb het voor nu zo gelaten. Maar langzaam aan daar op dat bankje in de zon, waar overigens af en toe wel een wolk voor schoof, vormden zich woorden die tot deze column moesten gaan lijden. Maar meer nog kreeg het idee om afleiding te gaan zoeken op de fiets vorm. Want daar op die fiets in de natuur die steeds groener wordt, die steeds verder uitbot kan ik weer terugkeren. U mag als lezer gerust weten dat ik vervolgens nog een paar maal daar op dat bankje he

In deze tijd is vrijheid een heel mooi iets. Wij vinden het vanzelfsprekend, maar is dit ook zo? Is vrijheid vanzelfsprekend? Of is vrijheid iets waar we no altijd dankbaar voor moeten zijn? Vraag het in uw omgeving, en vraag het u kinderen of vraag het aan iemand die nu nog kan zeggen wat het is om niet vrij te zijn. Denk na over de antwoorden en ik denk dat u uw antwoorden heeft op de door mij gesteld vragen. Dit is niet de kortste column die ik heb geschreven, maar wel een column met een heleboel belangrijke vragen. Vragen die vind ik wel vaker gesteld mogen worden, zodat er vaker nagedacht gaat worden over de vrijheid die wij hebben. Zodat er nagedacht gaat worden over de kansen die deze vrijheid ons biedt. Want wat is dat eigenlijk vrijheid? Ik wens u als lezer succes met het zoeken naar antwoorden op de door mij gestelde vragen. Een deel van mijn vrijheid heeft u hier gelezen en gaat u hier lezen. En vrijheid voor mij is, dat ik elke dag mag doen wat ik wil. Dat ik mag beli

Goede vrijdag... Deze dag begon anders net als alle andere dagen met het de wekker die afging. Waardoor ik wakker werd, opstond en ging douchen. Verder was er ook niets anders aan het feit dat ik ging eten nadat ik me had aangekleed. Aangekomen op het werk was er daar ook niets goeds aan, want er waren weer eens veel te weinig collega's. Of te wel het was weer gewoon vrijdag op kantoor... Het enige wat deze vrijdag wel goed maakte tot dan was de zon die eindelijk weer door het wolkendek heen brak. Hierdoor was de wandeling welke wij elke dag doen om half één goed te doen. Of beter gezegd, we konden heerlijk in de warmte wandelen. Enige wat wel anders was deze goede vrijdag was het feit dat ik de gehele dag melodieen en woorden van "de Kruisiging" in mijn hoofd heb gehad. En ook nu tijdens het typen is dat nog zo. Met name de woorden "Vader in uw handen, beveel ik mijn geest!" Zouden deze woorden profetisch zijn? Of zijn deze woorden alleen een teken dat ik h

Kent u hem nog die oude man? Die die schram had op zijn neus, en die een week later wonderlijk geen last meer had. Wel ik kom hem de laatste tijd steeds vaker tegen. Hij is nog steeds heel goed te gebruiken. Heeft steeds minder last van mensen die hem aanspreken vanwege zijn oude beschadigde neus, maar steeds meer mensen die hem aanspreken vanwege zijn nieuwe situatie. En eerlijk is eerlijk wie zou dat niet graag willen? Aangesproken worden vanwege positieve dingen in plaats van telkens te worden aangesproken op negatieve dingen. Dingen waar je soms niets aan kunt doen, die buiten je invloedssfeer zitten. Dingen die gebeuren en waar je mee zult moeten leren leven. Het is de oude man allemaal overkomen. Hij gaf toe, in het laatste gesprek dat wij hadden, dat hij eigenlijk momenteel geen idee had hoe hij met deze positieve situatie om moest gaan. Hij was al zolang negativiteit gewent dat hij moeite had om met dit positieve om te gaan. Maar zo verzekerde hij mij, het is de moeite nog wel

Het is geen column wat ik het schrijf, maar een gedicht wat ik schreef in de nacht van vrijdag op zaterdag. In de nacht van Valentijnsdag. De dag van de liefde. De liefde die op vrijdag de dertiende erg aanwezig is geweest, en die ook een hoop goed heeft gedaan en die mensen ook op de been heeft gehouden die dag. Waarmee er weer een vrijdag de dertiende heel belangrijke plaats in mijn leven heeft gekregen. Ik hoop dat het gedicht wordt begrepen, ik werd er in ieder geval weer minder moedeloos van. Onderstaande ontsproot uit mijn gedachten in die nacht na de begrafenis van "tante" Antje. Ik denk, en eigenlijk weet ik het wel zeker dat het een manier van verwerken is. Hij is niet op het vroegste tijdstip van de dag geschreven maar wel gemeend. De titel van dit verhaal sta ik ook helemaal achter. Want mijn leven is nog niet voltooid, en gaat inderdaad verder. Dus het kind snikt nog een beetje de man leeft alweer in zijn gezin. En de Heer? Die is telkens nabij en ondersteund mi

Er loopt een man over straat in Antiochië. Hij haast zich want hij wil naar Petrus toe. Hij heeft een dringende boodschap voor hem, want er komen namelijk afgezanten van Jakobus langs en dat moet Petrus natuurlijk wel weten. Ha hij is er, klop, klop , tjonge Petrus geeft zeker weer een feest want er komt weer zoveel lawaai uit zijn huis. En nogmaals doet de kopper zijn werk klop, klop.  En ja nu lijkt de dienstbode hem te horen. De deur gaat open en hij mag naar binnen. "Kefas" want dat is naam waarmee hij graag wil worden aangesproken in het bij zijn van Paulus, "ik heb een boodschap voor je" spreekt de man. Petrus wenkt de man naderbij, "En deze boodschap luid?" vraagt hij. "Er komen afgezanten van Jakobus deze kant op" antwoord de man naar waarheid. Echter is hij nog niet uitgesproken of Petrus, roept dat iedereen zijn huis moet verlaten. Bij zijn gratie mag Paulus dan nog wel blijven maar de rest moet ogenblikkelijk vertrekken. "En kom

Verplichting(en) Volgens het woordenboek betekend het woord verplichting: verplichting: ver` plich - ting de -woord (vrouwelijk) verplichtingen 1: noodzaak; 2: reden tot dankbaarheid: veel verplichting aan iem. hebben verplichting: Een schriftelijke toezegging tot financiering van een programma of tot het uitvoeren van een bepaalde activiteit. Dit kan gespreid zijn over diverse jaren. Er wordt voor de gehele projektperiode een verplichting aangegaan. In de Ned. bilaterale hulp is het zg.' opknippen' ,waarbij verplichtingen worden aangegaan voor slechts een deel van de projektperiode (bv. een jaar),formeel niet toegestaan verplichting: noodzaak, obligatie, plicht, verbintenis Ik wil zo graag een column schrijven over verplichting(en), dat ik geen idee heb waar ik over schrijven moet. Moet ik namelijk gaan schrijven over de dankbaarheid naar Hem die ons alles geeft? Of moet ik gaan schrijven over de taak die de leden van de regering hebben tegenover ons die hen heb

In het kader van laat ik ook eens een woordje zeggen over datgene wat er in Frankrijk is gebeurd, het volgende: "Je ne suis pas Charlie, je ai peur..." En waarom? Wel, we staan als Europeanen wel stil bij het leed dat er in Parijs, Frankrijk, plaats vind maar je hoort weinig tot niets over bijvoorbeeld het leed wat er heeft plaats gevonden in Nigeria... Daar waar boko haram minstens 2000 mensen afslacht als ware het overbodige kippen of duiven...Alsof ze niet bestaan zo zijn de mensen daar afgeslacht! En wordt daar een stille tocht voorgelopen? Wordt er daar een protest mars voor georganiseerd? Nee natuurlijk niet! Want dat is immers ver van onze bed show! Dat raakt onze vrijheid niet! Dus laten we het wel even melden maar dan gauw weer doorgaan over onze problemen hier in ons Europa. Heb je iets gehoord van de familie van Ahmed? De politieagent die door zijn moslimbroeder om niet werd doodgeschoten? Ja natuurlijk heb je op het nieuws de beelden van de persconferentie gezien.