Doorgaan naar hoofdcontent

Rust en stilte

"En waar rust en stilte samen zijn, daar opent zich de ziel en erkent beide als uitingen van Gods majesteit die beide niet anders dan lofprijzen. Gelukkig de mens die aan stilte gelaten rust vindt."

Wat mag ik mijzelf dan gelukkig prijzen. Want ik vind het heerlijk om alleen rond te lopen in de rust en stilte van het Lauwersmeer of Noordpolderzijl. Ook ervaring ik diezelfde rust als ik op de fiets zit. Zou het daar dan ook van komen dat ik zo graag alleen fiets? Zou dat dan een van God gekregen mogelijkheid zijn om te ontspannen? Zou het "de kop leegmaken" dan een uiting zijn van Gods majesteit?
Nu ik er even over heb nagedacht, heb de kop thee die ik had gemaakt leeg gedronken, denk ik inderdaad dat dit een van Hem afkomstig iets is. Het moet wel, want het dient de mens immers tot het tot zichzelf komen. En hoe dichter hij bij zichzelf komt, hoe dichtbij hij bij zijn Maker en Vader komt.

Hoe meer ik denk aan hetgeen ik zojuist  heb opgeschreven, hoe meer ik terug denk met plezier aan de fietstochten die ik dit jaar gemaakt heb. Ik herinner mij weinig vande gedachten die ik heb gehad, maar veel van de dingen die ik heb gezien. Wolken, akkers vol koolzaad, graan, maïs, vogels (groot en klein) mensen, boten en ga maar even zo door. En bij dat alles zal ik veel hebben nagedacht over mijzelf, over wie ik ben en wat ik wil en waar ik heen wil. Het gekke daaraan is geweest dat ik elke fietstocht, die ik alleen heb gemaakt, begonnen ben met een lied in mijn hoofd en dat deze halverwege in een ander lied veranderde, en dat  dit niet vaak psalmen of andere lofliederen waren. Rustpunten, fermates, om even stil te staan bij alles wat er om mij heen gebeurd en gebeurde.

Maar vandaag (23/11) heb ik ook heerlijk genoten van de drukte van onze jongste en haar vriendin. Heerlijk wijs op de begraafplaats en heerlijk speels en zeer fantasierijk. De mooiste verhalen gehoord van "mega Mindy en de heksen prinses" Dank je wel meiden voor een geweldige zondag. En dat jullie nog maar vaak ons mogen leren met hetgeen je gelooft en zeker weet.

En zo is weer een verhaal en gedachte ontsproten aan het boek met columns (nochtans zal ik juichen) van A Bodar. Ik vind het geweldig dat ik door zo geraakt word door de priester en zijn verhalen, en dat ik hierdoor dingen in perspectief kan en mag zien. En ook in dit lezen ben ik ver weg van de bewoonde wereld ook al zit ik er midden in. En gebeurd er van alles om mij heen. Word ik door het lezen geïnspireerd en maakt het me stil en dankbaar in alles wat er daarna gebeurd. Wat is Gods majesteit groot en mooi om te ervaren.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie