Doorgaan naar hoofdcontent

Zucht.....winter


Weet je ik ben helemaal klaar met deze winter. Dan sneeuwt het opeens weer, en daarna is het opeens weer 10 ºC, en de daarop volgende dag vriest het weer 5ºC. Ik ben er nogmaals helemaal klaar mee. Doe mij maar gewoon 15ºC nu zodat ik heerlijk op het fietsje naar de stad toe kan gaan, en ook weer terug kan komen. Heerlijk op m'n vrije dagen bezig kan zijn met de tuin op orde maken, en heerlijk kan genieten van de vogels om me heen. Wat zeg ik? Ik kan dan zelfs heerlijk op stap om de specht op te zoeken.
Ik vind dat geluid wat zij voortbrengen zo mooi. Vanmorgen ook weer; Sta je op het station, te kleumen omdat het weer koud was, de wereld in je op te nemen en te luisteren en klinkt het vanuit de verte http://www.ratata.nl/vogels/mp3/33-Kleine%20bonte%20specht.MP3 of soms de grote http://www.ratata.nl/vogels/mp3/31-Grote%20bonte%20specht.MP3 en laatst waren ze dichtbij te horen, en ik kijken en kijken, maar ja 's  morgensvroeg en zonlicht en kou, geen goeie combi voor mijn ogen dus niet gevonden. Ik ben vorig speciaal op zoek gegaan naar die vogels in het bos(je) bij ons in de buurt. Camera mee, en dan luisteren en lopen. Stilstaan en weer luisteren en dan kijken en proberen er een heel erg mooie foto van te maken. Wat een ervaring was dat zeg... Je bent vrij in de natuur bezig, niemand vindt het raar wat je dan doet, je wordt zelfs gevraagd of er iets speciaals is.
Ik heb mag je eerlijk weten er af toe zelfs de tijd genomen om mijn ogen op te slaan naar de hemel en in mijzelf en misschien wel hardop, ik weet het niet, de Schepper aller dingen te prijzen voor zoveel moois.

Maar vraag ik mij nu af, mag ik eigenlijk wel klaar zijn met iets wat mij gegeven wordt? Moet ik niet gewoon accepteren wat mij gegeven wordt? Natuurlijk ik mag wel bidden om de beker voorbij te laten gaan, dat deed Jezus ook, maar worden wij hiermee net zo gestraft? Ach ik denk dat je best mag klagen, maar je mag niet onze hemelse Vader schuldig verklaren aan deze winter. Want Hij zal er iets mee willen zeggen? Zal er ons iets mee willen laten zien, en helaas moet ik constateren dat ik als zijn kind nog niet heb gezien wat. Ik bedoel dat ik nu niet ben gaan zoeken naar mijn tikkende vriendjes, want dat is veel te koud...brrrr Of zou het zo zijn dat Hij ons wil laten zien dat wanneer Hij het tijd acht voor de lente het lente wordt, en dat niet wij als mensen bepalen wanneer het lente zou moeten worden? Dat zou natuurlijk ook heel best kunnen....Ik weet het niet. Ik weet wel dat het me nu veel te koud nog is...

En dan is het net Pasen geweest. Het feest van de Opstanding. Het feest van het nieuwe begin...De zon wordt warmer, de bomen gaan bloeien, narcissen en tulpen komen op. Krokusje bloeit in geel en paarse keur. Echt Pasen! En wat krijgen wij met Pasen? "witte" donderdag, stille koude zaterdag en op de Paasdag, wel zonlicht maar niet zo warm en uitnodigend als wel gehoopt. En dus zijn nog steeds helemaal klaar met de winter, die nog steeds voortduurt, maar waarin wel wel in de afgelopen dagen hebben mogen voelen en horen dat het Lente is geworden, en dat alles weer nieuw is. En dat de warmte van de liefde van de Vader ons omringt en dat door de opstanding uit de doden er nog steeds nieuw leven is. Als je hieraan denkt is de kou zou verdreven en wordt je warm van binnen en straal je deze warmte uit.

Ben er nog steeds niet minder klaar mee, met de winter die Hij ons geeft, maar heb het nu wel een betere plek gegeven. Dank Heer Jezus voor trouw oneindig groot, die me liefde, trouw en warmte bood!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van het perron

Met het gevaar dat het verkeerd uitgelegd gaat worden ben ik deze keer begonnen aan deze blog. Ik heb namelijk het gevoel dat ik aan beland ben op het einde van het perron. De trein is even terug al gestopt. Ben uit gestapt en heb de laatste meters per voet afgelegd. Uiteindelijk ging dit niet zo snel als toen ik in de trein zat, maar ben er wel gekomen. Nu sta ik op het het randje van het perron en staar. Staar in de leegte die ik voor mij zie. Er liggen rails maar er rijden geen treinen. Achter mij is het een drukte van belang, mensen die in en ut de treinen springen die aankomen en vertrekken. Maar ik zie ze niet rijden. Er komt geen trein achterop of voorbij, het is stil voor mij uit. Is dit nu het einde van mijn carrière? Ben ik nu klaar? Is er geen nieuwe uitdaging? Ik heb afgelopen weekend net een droom uitgesproken tegen de jongste, en nu zie ik mijzelf hier staan. Beetje dubbelop. Ik hoor geweldige muziek voorbijkomen op GNR en op SevenFM, maar het heeft deze keren geen invloe

Veel beloven, weinig geven

 Ik heb altijd gedacht dat ik een heel speciaal plekje had bij sommige mensen. Naast dan natuurlijk mijn ouders en vrouw en kinderen. Maar ik kom er hoe langer hoe meer achter dat ik dat plekje helemaal niet heb. Ze zijn wel lief hoor, je denken allemaal mee als je het nodig hebt, maar zodra je uit het zicht bent besta je niet meer. En juist daar denk ik, juist dan moet je iemand koesteren. Ook al zie je de persoon niet, denk eens aan hem of haar. Is het langere tijd stil? Misschien moet je dan even contact zoeken. Niet direct klaar staan met van alles, maar gewoon even laten weten dat je er bent. Meer is niet nodig Al mijmerend over dit onderwerp zit ik buiten in de zon en geniet ik van de vogels die ik hoor en zie. Erger ik mij kapot aan de Franse veldwesp die alweer in grote getale aanwezig is, en denk ik aan degenen waar ik de laatste tijd weinig contact mee heb gehad. Zou het goed met ze gaan? Misschien even bellen als ik de ruimte hiervoor kan vinden. Ik weet het, het klinkt als

Dankzij de broers

 In mijn gedachten ben ik al heel erg ver met deze blog, maar nu ik er aan wil beginnen heb ik helemaal niets meer in gedachten. Heb ik zoals zo vaak helemaal niets om over te schrijven, en dat terwijl er zoveel om ons heen gebeurd. Iets met plastic en geld, iets met stikstof, boeren, politici en ga zo maar door. Maar dat is niet mijn stiel van van schrijven. Neeh het moet gaan over mijzelf of wat mij bezighoudt. Grrrrrr hier kan ik niet tegen. Dit is net zoiets als het resultaat van het papa helpen met de lekkerij in zijn vogelhok.  Mijn jongste broer heeft een mooi nieuw dak op de volière gelegd. Het oude was af en eerlijk is eerlijk hij heeft dit goed gedaan. Echter blijkt er nu met de regen een beetje lekkerij te zijn bij de toegangsdeur. Hier drupt het hard en als het zo blijft dan gat het ten koste van de deur. Mijn vader belt hem op om te vragen of hij dit wil komen repareren want hij wil zijn deur graag behouden. Broertje komt gaat aan de slag, maar ziet het even niet meer. Nie