Mijn columns en gedachten

Biddag voor Gewas en Arbeid de christelijk benaming voor de dag van vandaag. Als je het googelt krijg van o.a. dit te lezen: Veel kerken houden op dankdag een extra kerkdienst, soms voorafgegaan door een gezamenlijke maaltijd. Protestantse kerken kennen ook een Biddag voor Gewas en Arbeid. Tijdens deze dag, die jaarlijks plaatsvindt op de tweede woensdag van maart, vragen gelovigen God om zijn zegen over hun werk. Als je Wikipedia raadpleegt: Biddag voor Gewas en Arbeid en Dankdag voor Gewas en Arbeid zijn twee gedenkdagen in het protestantisme in Nederland, waarin er speciaal gebeden (in het voorjaar) en gedankt (in het najaar) wordt voor de oogst en het werk. Voor mij en mijn gezin betekend het dat wanneer we niet aan het werk zijn, dat we na 's avonds naar de kerk gaan. Dat we daar samen met de kerkelijke gemeente vragen om een zegen voor het komende groei en bloei seizoen. Vragende om een goede oogst zodat er altijd en voor iedereen voldoende voedsel beschikbaar is.  Dit jaar i

Ik ben stik jaloers op mensen die uit het niets een verhaal of een blog kunnen schrijven. Bij mij duurt dat namelijk tijden. Nu ik probeer om maandelijks minimaal één, de bedoeling was eigenlijk twee, blogs te publiceren merk ik dat er last van heb wanneer ik nog geen blog klaar heb. En dit terwijl er geen krant of tijdschrift of wie dan ook op zit te wachten. Dat is toch raar? Waarom zou je je druk maken over iets wat begonnen is voor jezelf en dat eigenlijk nog steeds is? Het is daarom dat ik denk, hoe kun je zo makkelijk schrijven over dingen die in je opkomen? Of over die dingen waar je tegen aanloopt? En eigenlijk wil ik dit ook kunnen. Ik wil ook achter mijn pc gaan zitten en schrijven over die dingen waar ik een mening over heb. Neeh dat klopt niet, want dat doe ik nu al. Ik heb immers al eens een brief geschreven aan de voorzitter van de tweede kamer. Ik heb al eens iets geschreven over de verkiezingen. Dus ik kan best schrijven over de actualiteit. Neeh het gaat gewoon over he

Normaal gesproken zou je zeggen dat het verwachtingsvol kloppen van ons hart voornamelijk plaats vindt in de maand december. Maar ik kan je vertellen dat er nu veel harten verwachtingsvol uitzien naar de lente. Man man we zijn het weertype zoals dat de afgelopen periode over ons heen komt zo zat. Water water en wind dat is wat ons momenteel alleen maar ten deel valt. En dan neem ik het ijs maar gewoon mee als bevroren water. De sneeuw als als water ineen andere vorm. Ik kan me ook niet voorstellen dat er ergens nog een te kort aan grondwater is momenteel. Want deze heerlijke kwakkelwinter heeft ons wel weer zoveel water gebracht. Maar wat hoe zou de lente zijn? Krijgen we zon? Krijgen we warmte? Of.... We krijgen in ieder geval bloemen te zien. IK heb namelijk nu al de eerste sneeuwklokjes gezien. Nog niet bloeiende, maar ze staan er al wel. Heel verwachtingsvol kijk ik echt uit naar warmere en drogere tijden. Eigenlijk is dat wat we ons hele even doen. Uitkijken naar de fijne dingen d

Eindejaar, Kerst, Oud en Nieuw, familiebezoeken, terugkijken. Het hoort allemaal bij elkaar geloof ik. Eigenlijk houd ik er helemaal niet zo van. Al dat verplichte, doe mij maar spontane dingen. Zomaar een berichtje krijgen dat het een super jaar was. Spontaan een bezoekje brengen aan mensen die wat voor je hebben betekend in het afgelopen jaar. Bloemetje laten bezorgen omdat je het elk jaar doet. Dat zijn allemaal dingen waar ik van houd. IK heb daar veel meer mee dan het andere. Wat ik dan wel weer heb is dat wanneer oudejaarsdag valt op een vrijdag, dan moet je gewoon even naar kantoor. Gewoon even samen het jaar afsluiten met een borrel. Dan mag het van mij best wel wat drukker zijn.  Maar al dat verplichte andere? Neeh niets voor mij. Ik ben meer van datgene wat ik altijd doe. Eerste kerstdag beginnen met zingen in het dorp, dan ontbijten, kerkdienst en dan is het familietijd. Gewoon heerlijk samen zijn. Kerstmuziek luisteren, spelletje doen. Bij mooi weer wandelingetje maken en g

Weet je mijn leven is wel een beetje te vergelijken met een mobiele telefoon. Althans die conclusie trok ik toen ik vanmorgen in de auto terug naar huis reed. Soms heb je van die momenten dan zie je iets en trek je een vergelijk, en dat deed ik dus vanmorgen ook. Mijn telefoon was bijna leeg en diende aan de oplader gelegd te worden. Nu had ik deze niet meegenomen, want ik was in de terechte veronderstelling dat ik sneller weer thuis zou zijn dan dat de telefoon leeg zou zijn. Maar ik moest een telefoontje doen, en zag de batterij afnemen. En opeens was ik mij er van bewust dat mijn batterij precies net zo werkt. Mijn batterij, lichaam en geest, dient ook regelmatig een keer aan de oplader gelegd te worden. En vergeef het me, maar ik denk die van jullie als lezer ook. Immers wanneer je weken achter elkaar lange dagen o het werk gedraaid hebt, thuis veel dingen moet doen en hebt gedaan. Buitenshuis ook nog veel dingen hebt moeten regelen, dan is het lampje op een gegeven moment ook uit.

Verkiezingen... Jij en ik gaan naar de stembus, in het lokaal of sporthal, gemeentehuis, ouderen centrum, om het mega grote papier met 1 rood gemaakt rondje te laten vallen in een gleuf. De papier valt op de overige papieren die hier al in liggen. En we gaan we terug naar ons eigen leven. Want het enige wat we komen doen is dat vakje kleuren. We hebben geen aandacht voor onze omgeving waar we heen gegaan zijn om te kleuren. We hebben geen idee of het een sporthal is die gaat worden afgebroken. Of het verzorgingstehuis moet sluiten vanwege personeelsgebrek. Nee we denken alleen aan ons zelf. Want wij gaan kleuren, en kleur bekennen. Zijn alleen maar bezig met het feit wie er wel en wie er niet op het pluche mag gaan plaats nemen.  Nu gaan we weer naar huis. Terug naar ons eigen stekkie en laten we ons verder informeren over wat een ander allemaal gestemd heeft. Denken we niet meer aan de mensen die we zagen in het stemlokaal. Hebben we geen enkel oog meer voor de ouderen die ons aanstaa