Daar zit ik dan. Op een grote rechtopstaande steen in het gras, aan de rand van het pad naar ons berghuisje. Achter mij, loopt de steile weg naar boven, en voor mij zie ik het dal met de beide dorpen. Nou ja dorpen, zeg maar gewoon kleine steden. De bellen van de koeien klingelen er lustig op los, en de overige natuur gaat ook gewoon rustig zijn gang. En ik? Ik geniet met volle teugen dat ik hier kan en mag zitten. Heel langzaam bekruipt mij het gevoel dat wat wij vandaag gedaan hebben best bijzonder is. Bijzonder omdat we samen de bergen hebben beklommen. Er liep iemand vooruit om te verkennen, en de rest volgde het pad wat verkend was. En als iemand achter leek te blijven, dan bleven we bij elkaar om diegene te steunen. Gleed er iemand uit? We waren er allemaal om hulp te bieden. Bijzonder hoe we op die manier een hecht team werden en waren. Even zo bijzonder was het om op smalle paden, sneeuw te zien liggen. Om tijdens een wandeling in mei sneeuw aan te raken. En als je dan ook
Vandaag weer ervaren dat het liedje wat Henny Huisman zingt bij de surprise show niet klopt. Het onverwachte is niet altijd de mooiste prijs. Het is vaak het diepste dal wat je kan overkomen. Of het brengt je even compleet van slag en ver weg in de gedachten. Mij leidde het vandaag gedurende een half uur even goed af van mijn werk. Het werd nog extra benadrukt omdat ik op de fiets heel erg bij mijzelf gekomen was. Net had ervaren dat ik over bepaalde dingen heen ben. Dat ik daar voor mijzelf grapjes over kan maken. En dan komt er zo'n bericht. Ik snap het niet, laat staan dat ik het begrijp. Nu hoor ik jullie denken: Waar gaat het over? Maar omwille van mijzelf en anderen ben ik niet van plan hierover uit te weiden. Ik wil alleen schrijven over het feit dat sommige onverwachte dingen kunnen leiden tot mooie dingen, maar dat ik tot op heden vaak het tegenovergestelde ervaar. Dat het juist brengt waar ik niet van uitgegaan ben. En juist daardoor kwam ik in diepe zwarte gaten terech